Slytherinde Bir Potter/HarryPotter Fanfic

Bölüm 14

Küçük çocuk, okulun arka bahçesinde duruyordu. Çimenlerin içinde, ağacın gölgesinde otururken, bir yandan da yeşil gözleriyle yerdeki yılanı izliyordu. "Yani sevin evin burası?" diye sordu küçük çocuk yılana. Siyah pullu derisi parıldayan yılan kafasını salladı. "Evet efendi... Benim yaşadığım yer burasıdır!". Çocuk sırıttı, "Biliyorsun, bana efendi demene gerek yok! Lark demen yeterli". Yılan, kıvrak bir şekilde tısladı. "Hayır efendi... Siz diğer insanlardan farklı olarak biz yılanlarla konuşma yeteneğine sahipsiniz. Ayrıca, güçlüsünüz. Bunu hissedebiliyorum". Lark alaycı bir şekilde gülüp, gözlerini gökyüzüne çevirdi. "Hah! Güçlü mü? Daha kardeşimi bile şu aptal Dursleylerden koruyamıyorum. Nasıl güçlü olabilirim ki?!".

Yılan kıvrılarak ilerledi ve Lark'a daha da yaklaştı. "Efendi güçlü.." dedi tekrar. "Bunu hissedebiliyorum. Belki gücünüzü kullanmayı daha öğrenememişinizdir. Ama gelecekte, mutlaka öğreneceksiniz. O zaman, efendi neyi korumak istiyorsa koruyabilir". Dersin habercisi olan zil çaldığında, Lark ayağa kalktı. Öğretmenini bekletmek istemiyordu... Yılana dönerek konuştu; "Bir sonraki teneffüs, yine geleceğim. Seninle konuşmak güzeldi Frem!". Yılan saygıyla başını aşağı salladı. "Efendi istediği zaman beni ziyarete gelebilir...".

Lark, diğer teneffüste Frem'in yanına gitti. Yılanla konuşmak, insanlarla konuşmaktan daha kolaydı. Ve Lark garip bir şekilde, yılanlarla konuşurken mutlu oluyordu. Ama küçük çocuğun bu mutluluğu, birazdan yok olacaktı. Normalde kimsenin dolaşmadığı arka bahçede, birden birkaç kişinin sesi yükseldi. "Gördün mü? Sana demiştim, ucube yılanla oynuyor!" dedi biri. Lark sesin geldiği tarafa baktığında, çocuk kalbine bir endişe düştü. Dudley'in arkadaşlarıydı bunlar. Tabii, Dudley paralı bir okula gittiğinden burada değildi. Ama Lark' ve Harry'le aynı devlet okuluna giden arkadaşları vardı Dudley'in. Ve hepsi de, Dudley gibi tam bir pislikti!

Pier Polkiss ve Malcolm, sırıtarak yaklaşıyordu. Lark'tan birkaç yaş büyüktü bu ikisi. Dudley çetesinin diğer iki üyesi olan Dennis ve Gordon, Dudleyle aynı okulda okuduğundan, bu iki pislik her zaman ikisi dolaşırdı okulda. "Hey, Dudleyin kuzeni... Burada ne yapıyorsun" diye sordu Polkiss, yüzünde pis bir sırıtış vardı. Lark sırtını hemen arkasındaki ağaca yaslarken "Hiç" dedi. "Oturuyordum sadece". İki büyük çocukta kahkaha attı. "Yalan söyleme velet! Şu yılanla oyun oynadığını gördük" Malcolm Lark'a doğru bir kaç adım yaklaştı. Yılan orada durmuş, Lark'a zarar vermeye çalışanlara bakıyor, çatal dilini açıp tıslamalar çıkartıyordu. Lark'ı korumaya çalıştığı belliydi.

Polkiss yılana bakarak kıkırdadı. "Şuna bak Malcolm, evcil hayvan sahibini korumaya çalışıyor!". Lark korkuyla başını iki yana salladı. Kendi için korkmuyordu, yılana bir şey olmasından korkuyordu. "Hayır, o benim evcil hayvanım değil. Lütfen... Lütfen onu bırakın!". İki çocuğunda suratındaki sırıtışlar yayıldı. Küçük çocuğa baktılar "Ah! Demek küçük ucube, bu yılana değer veriyor ha!" dedi alaycı bir tonda Polkiss. Malcolm etrafa bakmaya başladı. "Bakalım bu yılan öldüğünde ne yapacaksın ucube!" dedi Polkiss. Malcolm da zevkle cevap verdi. "Bence ağlayacak kesin. Malcolm çimenlerin içinden bir taş buldu, taşı Polkiss'e doğru uzattı. Polkiss taşı eline aldığında, kendisine de bir taş buldu Malcolm.

Lark iki çocuğa baktı. Yüzlerinde, en ufak bir acıma belirtisi bile yoktu. "Lütfen..." dedi boğuk bir sesle. "Lütfen onu rahat bırakın". Ama çocuklar, küçük Lark'ın sesini duymazdan geldiler... O gün bitiminde, Lark kendisini evin bodrum katına zorlukla atmıştı.Gözyaşları içerisindeyken olan biteni Nigal'e anlattığında, gri pullu yılan soğuk bir sesle "Yani?" diye sordu. Lark donup kaldı. "Yani mi? Onları görmeliydin! Onlar.. Öylesine acımasızdılar ki! Frem'i acımasızca taşlamaya devam ettiler. Frem'in bedeni ayrılıp, kıvrılarak can çekişirken bile durmadılar. Onlar... Zevk alıyorlardı. Yılanın acısından zevk alıyorlardı.. Ve ben, hiçbir şey yapamadan olanları izledim... Çaresizce, güçsüzce izledim!"