-ქუქ, მოდი ჩაჯექი. მიგიყვანთ უნივერსიტეტამდე.-ჯიმინი ხმამაღლა ყვირის, რომელსაც ჩაწეული მინიდან ქერა თმა გადმოეყო და ამაყად აქნევდა.
-არა, მადლობა.-ამზერით გახედა საჭესთან მჯდომს.
-ფეხით გავივლი.
-მიდი ჩაჯექი, რატომ უნდა იწვალო.
ქუქი თვალებს ატრიალებს და მანქანის უკანა სავარძელზე თავსდება.
-გამარჯობა, ჯანქუქ.-თეჰიონი ბიჭს ესალმება და უკანა ხედვის სარკიდან მზერას სტყორცნის.
-გამარჯობა.-ხმაში მაქსიმალურად ცდილობს თავისი გაბრაზება ჩააქსოვოს, თუმცა ნათქვამი მაინც რბილად გამოსდის. თავს ვერ ერევა.
-ქუქ, რას იტყვი, გამოცდებისთვის ერთად ხომ არ გვემეცადინა, თუნდაც დღეს საღამოს? დიდი ხანია ჩვენთან არ ყოფილხარ, ნუთუ დედაჩემის გამომცხვარი ღვეზელები მაინც არ მოგენატრა?
-ჯიმინ, გამოცდებისთვის მზადება ადრე ხომ არ არის?-თეჰიონი აშკარა გაღიზიანებით ამბობს. ქუქი ხვდება, რომ ის ცდილობს დაკარგული საღამოს ანაზღაურებას, ამაში, კი მეცადინეობა ხელს ნამდვილად შეუშლის.
-ხომ ასეა, ჯანქუქ?-სარკიდან კიდევ ერთხელ იხედება და ბიჭს მუდარითსავსე თვალებით შეჰყურებს.
-ვფიქრობ, კარგი აზრია, ჯიმინ. საღამოს გამოგივლი.-ქუქმა ჩაიცინა და უკვე გაჩერებული მანქანიდან გადავიდა.
-ნახვამდის, ბატონო კიმ და უი..-პირზე ხელს იფარებს.
-თემის დამუშავება ვერ მოვასწარი, გუშინ პაემანი მქონდა.-თვალს უკრავს და ჯიმინთან ერთად, რომელიც უკვე გადასულიყო ,შენობისკენ მიიწევს.
-ნამჯუნი და ჯინისთვისაც ხომ არ გვეთქვა?
-ისინი მაღალკურსელები არიან, თან..-ჯიმინი შესასვლელ კარს აღებს და ბიჭს თავის დაკვრით ანიშნებს ჯერ შენ შედიო.
-თან მინდა რომ მე და შენ ვიყოთ.-მორცხვად ამოილაპარაკ და თავი მოჩვენებითად მოიქავა.
YOU ARE READING
Hopeless./ უიმედო
Fanfiction- მე თქვენ მიყვარხართ. ვიცი, ეს არასწორია, მაგრამ გულს უფლება მივეცი შემყვარებოდით და მნიშვნელობა არ აქვს ამ სიყვარულს იზიარებთ თუ არა. ერთადერთი ხართ, ვინც ჩემს გულში შემოიჭრა და გთხოვთ, ნუ წახვალთ აქედან, ნუ დამისახიჩრებთ მკერდს.
