KARA LİSTE-ÇETE

0.7 YÜZÜK

"Asena?!" Dedi Miru yüksek ve endişeli bir ses tonuyla. Miru Asena için gerçekten çok endişeleniyordu. Ve bir o kadar da korkuyordu. Asena ile aynı evde kalıyorlardı. Çocukluktan beri arkadaşlardı. Ve Asena'yı bu şekilde görmek Miru'yu gerçekten endişelendiriyordu. Asena yumduğu gözlerini yavaşça açtı ve gözlerine birden perde inmiş gibi hissetti.

Yavaşça kararıyordu sanki gözleri. Bacaklarında sanki binlerce karınca dolaşıyordu. Miru'nun kollarını daha da sıkı tuttu ve "Lütfen beni buradan götür." Dedi Asena kafasını Miru'ya çevirerek. Asena Miru'nun gözlerine bakarken yavaş yavaş Miru'nun yüzünde ki netlik kayboluyordu.

Miru Asena'yı sakinleştirmeye çalışır bir ses tonuyla' "Tamam. Tamam hadi gidelim. Senin hava alman gerek. Merak etme. İyi olacaksın." Dedi.

  Miru Asena'nın bir kolunu omuzuna alıp, yavaş ve dikkatli adımlarla arkasına doğru döndü. Kapı aniden açılınca herkes bakışlarını kapıya yöneltti. "Asena, sen benimle gel." Dedi Pars her zaman ki sert ses tonuyla. Siyah takım elbisesi ve için giydiği krem rengi gömleği, yana doğru taranmış hafif dalgalı açık kumral saçları ile her zaman ki asil duruşuna bir hava katmıştı. Miru istemsizce onun cazibesine kendini kaptıracakken kendini topladı. "Miru sen kalıp planı anlat." Diye devam etti Pars.

  Burak Pars'a doğru bakarken -Pars bir şeyler biliyor olmalı.- diye düşündü. Gözlerini tekrar Asena'ya çevirdiğin de Asena'nın artık dayanacak gücünün kalmadığını anlamıştı. "Pekala. Onu eve bırak. Ben gelene kadar yanında kal." Dedi Miru endişeli ses tonuyla.

Pars kafasını onaylar şekilde salladı ve Asena'nın yanına hızlı adımlarla ilerledi. Ertem cebinde ki aralıklı ritimlerle titreyen telefonunu hissedince elini hızla cebine götürdü. Telefonu cebinden kurtarıp, hızlı bir şekilde ekrana çevirdi gözlerini. Arayan kişi Eslem'di. Kaşlarını yukarı doğru şaşırarak kaldırdı. Tereddütlü bir şekilde telefonu açtı ve kulağına götürdü. "Alo?" Dedi Ertem sakin ve meraklı bir ses tonuyla. "Ateş'in telefonuna ulaşamıyorum. İşimin bittiğini ve beni almaya gelebileceğini ona söyler misin? Şu an Özlem'in evinin önündeyim." Dedi Eslem soğuk ve mesafeli bir ses tonuyla.

Ertem Eslem'in sesinden istemsizce etkilenmişti. Hafif bir duraksadıktan sonra boğazını temizleyip, Eslem'e cevap verdi. "Tabi söylerim. Şarjı bitmiş olmalı. O yüzden ulaşamamışsındır." Dedi Ertem.

Ateş ve Burak gözlerini kapıya doğru ilerleyen Pars ve Asena'dan ayırıp, aniden Ertem'e çevirdi. "Teşekkür ederim." Dedi Eslem mesafeli bir ses tonuyla tekrar. Ertem tam cevap vereceği sırada sinyal sesi gelmişti. Yüzüne kapatmıştı telefonu. Şaşkın bakışlarla yere doğru bakarken, telefonu kulağından çekti ve ekrana baktı tekrar. "Kim aradı Ertem?" Dedi Burak meraklı bir ses tonuyla Ertem'e bakarken. Ateş cebinde duran telefonu hızla aldı ve açma düğmesine tıkladı. Telefon kapanmıştı.

  Ertem düşüncelerini kenara bıraktı ve, "Şey, Eslem aradı. Ateş, Eslem seni bekliyor. Gitsen iyi olur." Dedi gözlerini Ateş'e çevirerek. Ateş telefonu tekrar cebine koydu ve gözlerini Ertem'e çevirdi. Derin bir iç çektikten sonra, "Pekala, ben gidiyorum. Eslem'e yolda olanları anlatırım. Şu yüzük meselesini yani." Dedi ve sağ tarafın da duran kahverengi deri ceketine çevirdi kafasını. Ceketi eline aldı. Burak Ateş'in gitmesini istemiyordu. Eslem'i şimdiden istemsizce sahiplenmişti.

  Ertem kaşlarını hafifçe çattı. "Yüzük meselesini anlatma. Teşkilatın mahzenine gittiğimiz de zaten öğrenecek." Dedi sert bir ses tonuyla. Eslem'in yüzüne kapatmasından hiç hoşlanmamıştı. Kaba bir tavır olarak düşünmüştü. Ertem ince düşünceli ve alıngan bir yapıya sahipti. Bu tür ve buna benzer kaba davranışları kabul edemiyordu. "Sana ne oldu?" Dedi Miru Ertem'e meraklı ve sinsi bakışlarıyla bakarken. "Bir şey yok. Hadi sende oyalanma Ateş. Bir an önce git ve kızı al. Teşkilatın mahzeninde buluşuruz." Dedi sert ses tonuyla. Ateş kafasını onaylar şekilde salladı ve kapıya doğru hızlı adımlarla ilerledi. Burak gözlerini ilerleyen Ateş'ten çevirdi ve önüne döndü.