" သိမ္းမွာေပါ့ ဘယ္လိုျဖစ္ "
ကုတင္ေပၚကေန ေဆာင့္ေအာင့္ထလာၿပီး...သူ႔အထုပ္သူဆြဲကာ ကုတင္ေအာက္ထဲထိုးထည့္ေနျပန္သည္...။
" အဲ့တာဘာလုပ္တာလဲ "
" အထုပ္သိမ္းတာေလ "
" အထုပ္ကို ကုတင္ေအာက္ထဲထိုးထည့္တာက
သိမ္းတာလား "
"ဟုတ္တယ္ေလ အျပန္က်ရင္ အက်ႌေတြ အိတ္ထဲျပန္ထည့္စရာမလိုေတာ့ဘူးေပါ့
မဟုတ္ရင္ ဗီ႐ိုထဲထည့္လိုက္သြင္းလိုက္နဲ႔
အလုပ္႐ႈပ္ေနဦးမယ္ "
ဥာဏ္ႀကီး႐ွင္ေလး၏အၾကံဥာဏ္အား...
အတူယူခ်င္စရာေကာင္းလွသည္မို႔...Yixingဘာမွမေျပာလိုေတာ့...။
တစ္ေန႔လံုးပင္ပန္းလာခဲ့သည္မို႔ ေရခ်ိဳးခန္းထဲဝင္ရန္အတြက္...အက်ႌခြၽတ္ၿပီးခ်ိန္ တစ္ဖန္ထြက္လာတဲ့အသံေသးေသးေလး...။
" ကြ်န္ေတာ့္ကို ဝမ္၁၀၀၀၀ေပး "
" ဘာလို႔လဲ "
"ခင္ဗ်ားေမ့ေနၿပီလား စာခ်ဳပ္ထဲမွာေရးထားတယ္ေလ
ကြ်န္ေတာ့္အသားကိုထိရင္ ဒဏ္ေဆာင္ရမယ္ဆိုတာ...
မနက္က မဂၤလာပြဲမွာ "
ဆက္မေျပာဘဲရပ္ေနတဲ့အေသးေလးကို မ်က္ခံုးပင့္ျပေတာ့...မ်က္ဝန္းဝိုင္းဝိုင္းေတြက ေတာင္ေရာက္ေျမာက္ေရာက္နဲ႔...။
" အဟမ္း...ကြ်န္ေတာ့္နဖူးကို ခင္ဗ်ားထိလိုက္တယ္ေလ "
" အဟက္ ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္ပါ
မနက္က ငါမင္းအသားကိုထိတာမဟုတ္ဘူး
မင္းဆံပင္ကိုဘဲထိတာေလ မဟုတ္ဘူးလား "
ျပန္ေခ်ပလိုက္တဲ့စကားကို စကၠန္႔အနည္းငယ္စဥ္းစားေနရင္းမွ...နားမလည္တဲ့ပံုစံနဲ႔ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္သည္...။
" မင္းနဖူးကိုထိတယ္ေျပာရေအာင္ ဆံပင္ေတြကိုငါဖယ္ခဲ့လို႔လား "
ဟုတ္သည္ေလ...
အေသးေလးရဲ႕အကြက္ေတြႀကိဳျမင္ေနလို႔ နမ္းတာေတာင္နဖူးဘဲနမ္းခဲ့သည့္အျပင္...ဆံပင္ေပၚကိုဘဲဖြဖြထိခဲ့တာ...။
" ခင္ဗ်ား ဒါသက္သက္ညစ္တာ
မသိဘူးဗ်ာ ဝမ္၁၀၀၀၀ေပး "
"ဘယ္မွာညစ္လို႔လဲ
မင္းစာခ်ဳပ္ထဲမွာ အသားမထိရဘဲေရးထားတာေလ
ဆံပင္ထိရင္ဒဏ္ေဆာင္ရမယ္ မေျပာထားဘဲ "
💕 2 💕
Start from the beginning
