Gökyüzümüzde her zaman güneş açmıyordu veya biz açmasına izin vermiyorduk. Her gün gök gürültülü bir sabaha uyanıyordum. Bunun sorumlusu kesinlikle Deniz'di. Ona göre ise bendim.
Ben, Çakıl Yosun Demir başlı başına bir sorundum. Annem için, babam için, Deniz için...
Asla hiçbir şeyi beğenmeyen o şımarık kız çocuğuydum. Okuduğu okulları beğenmeyen, arkadaşlarını beğenmeyen, giydiği kıyafetleri beğenmeyen, hayatının aşkını beğenmeyen...
Bana yakıştırdıkları sıfatlar boyumu geçiyor ve ayağıma takılıyordu. Deniz'in hayatımın aşkı olduğunu kim söylemişti? Arkadaşlarımın birer kusursuz dost olduğunu nereden anlamışlardı? Okuduğum okulların kalitesi o tertemiz sıralarla mı ölçülüyordu?
İnsanlar bazen sadece konuşuyordu. Anlamadan veya anlamak istemeden, umursamadan, kalp kırarak ve etiketler yapıştırarak...
Deniz hayatımın aşkı değildi. Birbirinden nefret eden iki insan nasıl aşık olabilirdi? Aşk neydi? Her gün atılan "İyi geceler" mesajından ibaret miydi? Yalandan gülümsemelerden mi yoksa sahte sözcüklerden mi?
Deniz ve benim birbirimizden nefret etmekten başka yaptığımız şeyler oldukça kısıtlıydı. Hiç beraber sinemaya gitmemiştik. Hiç beraber gülmemiştik. Beraber limonlu dondurma bile yememiştik.
Biz ikimiz, problemdik.
Peki bana neden Deniz'in hayatımın aşkı olduğu söyleniyordu?
Deniz: İçimde bir his var. Beni düşünüyorsun değil mi? (20.03)
Hislerimiz bir problemdi. O bitmek tükenmek bilmeyen, beynimizi kemiren hislerimiz kalbimi bazen heyecanlandırıyor bazen unutulmaz bir acıya sebep oluyordu.
Çakıl: Yanlış düşünce... Matematik çalışıyorum. (20.04)
Mesajım tek tik olurken derin bir iç çektim. Biz ikimizin sınavı gibiydik. Birbirinden nefret eden iki sevgili, bu dünyada benzeri olmayan iki kişiydik.
Deniz: Anladığını sanmıyorum. Yarın yemeğe davetlisin. MAALESEF! (20.10)
Çakıl: Ağlayacağım. (20.10)
Deniz: Bu oyun daha ne kadar sürecek? (20.11)
Çakıl: Hislerimiz ne zaman bitecek? (20.15)
Deniz: Bitsin istiyorum. (20.15)
Çakıl: Bende öyle... (20.15)
●Görüldü
İkimizde saçma duygular içindeydik. Birbirimizden nefret ediyorduk ama yan yana geldiğimizde kalp atışlarımızı durduramıyorduk. Bu hastalık gibiydi ve tedavisi için hayatımı verirdim.
