Nefes- YağHaz

Bölüm 9

          

Artık özel, güzel demenin bile yetersiz kalacağı Nefes okuyucuları, 🌺

  Çok zor ve yorucu bir dönem geçirdim. Bu sürecin her aşamasında sabrınız, iyi dilekleriniz, dualarınız, birbirinden güzel düşünceleriniz ve bir an bile göstermekten çekinmediğiniz desteklerinizle hep yanımda oldunuz Siz o denli anlayışlıydınız ki bana karşı hikayeye ara verdiğim için ben bile daha çok kızdım kendime. Gerçekten yaşadığım tüm o yıpratıcı süreçte bu denli olgun ve güzel yürekli insanlara hitap ettiğim için defalarca çok şanslı hissettim kendimi. Bitip tükenmek bilmeyen saygınız, sevginiz sabrınız ve desteğiniz için teşekkür ediyorum size. Siz olmasaydınız bırakacak ve yenide başlayacak gücü kendimde bulamazdım. İyi ki varsınız. İyi ki yoluma ve Nefes'e yoldaş oldunuz. 💚

  Uzun zamandır yeni bölüm yazmak için çabalasam da Nefes'e dönmek beklediğim kadar kolay olmadı benim için. Hikayeden biraz kopmuş ve soğumuştum, karakterler çok uzak gibiydiler bana. Yazmayı denediğim ilk hafta kurduğum her cümlenin sonu çöp oldu bu yüzden. Tüm özürlerim burada büyük bir hevesle Nefes'i bekleyen sizlere...

  Yine de tüm olumsuzlukları bir kenara bırakırsak geri döndük! Beklediğinize biraz olsun değmesi için Nefes'in en uzun bölümünü yazdım sizlere. Umarım desteklerinizin karşılığını biraz olsun verebilmişimdir. Biliyorum siz hiçbirini karşılıklı yapmadınız ama bu platformun en güzel okuyucu kitlelerinden birine sahip olmanın hakkını vermek istiyorum ben de her daim.

  Okumak için sabırsızlandığınızı bildiğim için lafı fazla uzatmak istemiyorum. Zaten yeterince konuştum. Ben buralarda yokken hikâyeye başlayan herkese hoş geldin deyip, hikayenin 1k beğeniye ulaşmasıyla yaşadığım heyecanı paylaşıyorum sizlerle. 🎈

  Çıktığımız uzun yolda daha beraber atacak çok adımımız var. Hepinize müteşekkirim, hepinizi çok seviyorum. 💚

  Hep benimle, Nefes'le kalın! 🌺

BÖLÜM 9

YAĞIZ

  Kirpiklerimin her kıpırdayışında, burnumdan içeri her hava süzülüşünde önüme kanlı canlı bir insanmış gibi dikilen gerçeği görmemeye çalışarak kapıyı yavaşça açtım. Evin yolunu çabucak bulamayışım, Hazan'ın uyumuş olmasını bekleme isteğimdendi.

  Omuzlarıma yüklenen bu gerçeklikle onun gözlerine bakmayı ne kadar geciktirebilirsem o kadar kolay olacaktı sanki.

  Saati mi iyi ayarlamıştım yoksa sabah yaşadığımız mayhoş andan sonra Hazan benimle yüz yüze gelmek mi istemiyordu bilmesem de evde büyük bir sessizlik vardı.

  Anahtarları ses çıkarmamaya özen göstererek masanın üzerinde bıraktım. Eve dönene kadar beşer kez dolandığım yollarda mümkün olduğunca sakinleşmeyi ve direksiyonu kavramayı denemiştim. Hazan'ın uçuruma yuvarlanmasına izin veremezdim. Hayatı boyunca böyle bir gerçekle yaşamasına izin veremezdim. Kahramanını kaybedecekti, hayatı pahasına koruduğu, gözü gibi baktığı kardeşinin öz kardeşi olmadığını öğrenecekti. Annesinin onu hiç istemediğini öğrenecekti...

  Parmaklarımı yorgun gözlerime bastırarak başımı oturduğum koltukta hafifçe geriye yasladım.  Evin içinde dolanan minik adımlarının sesini duyduğumda yüreğimdeki titremeye taban tabana zıt bir sıcaklık yayıldı içime.

  Gözlerimi araladım.

  Karşımdaki koltuğun ucuna yerleşmiş, gözleri yakınımdan bile geçmiyordu. Açıklamamı okumamış veya inanmamıştı.