Perimus

3

'En wie ben jij?' Vroeg Vitum Legumino opeens. Zijn toon klonk haast aanvallend. 'Voor zo ver ik weet, heb ik je niet gevraagd om te spreken.'

Kissa voelde haar maag even samen trekken toen ze Sergio's gezicht abrupt zag veranderen. Van die bange, onzekere grimas, vertrok zijn gezicht naar een blik die strak stond van ingehouden woede. Ze zag de irritatie in hem omhoog wellen; hij beet zijn kaken op elkaar.

Ze hoopte maar dat hij niets doms zou doen.

'Sergio.' Zei hij toen.

De Vitum fronste. 'Sergio? Sergio wat?'

'Dat ben ik.'

'O.' Vitum Legumino liet zijn ogen even over hem heen glijden; zijn gezicht stond neerbuigend. 'Sergio...?'

'Gewoon Sergio.' Mompelde Sergio. Kissa zag dat hij zijn vuisten even samen kneep.

'Aha, nou oké, gewoon Sergio.' Sprak Vitum Legumino. 'Het kan mij niet schelen wie wat gedaan heeft: er hadden mensen kunnen sterven door jullie. Nog erger - mijn hele stad had in vlammen kunnen opgaan!' Hij sloeg zijn vuist op tafel; iedereen in de ruimte keek geschrokken op. Zelfs Vitum Onyx hief zijn gezicht op en wierp Vitum Legumino even een verstoorde blik toe. De klap galmde na in de enorme ruimte. Kissa voelde dat haar hart was begonnen te roffelen van angst. 'Dit is niet zo maar een dom ongeluk; dit had een catastrofe kunnen zijn! Dit is een aanslag!'

'Nou, nou, nou, Mallord.' Klonk de sussende stem van Vitum Onyx. 'Ik heb gezegd dat het brengen van een draak naar Opiala geen goed idee zou zijn, maar je stond er op. Dezelfde "catastrofe" had kunnen gebeuren als de draak het pakhuis in vuur en vlam had gezet. Opiala is gewoonweg nog niet klaar om aan drakenhandel te beginnen. Te veel risico's.'

Vitum Legumino keek Vitum Onyx niet aan; hij bleef voor zich uit staren, beet zijn kaken toen op elkaar en kneep de vuist die hij zojuist op tafel had geslagen hard samen. Zijn ringen fonkelden toen hij dat deed. 'Ik wil gewoon dat mijn zoon iets leert, want dat gebeurt blijkbaar niet onder uw toezicht.'

'O, uw zoon leert genoeg - het enige wat hij nog hoeft te leren, is geduld.' Zei Vitum Onyx. Een minuscule grijns speelde rond zijn mondhoeken toen hij zag dat Lavabo zijn gewicht even ongemakkelijk op zijn andere been verplaatste. 'Ik heb hem maanden geleden bergen aan theorie gegeven... die hij trouwens nog steeds niet door heeft gelezen.'

'Maar daar heb ik toch niks aan.' Viel Lavabo hem toen vlug in de rede. 'Het enige wat u wilt dat ik doe, is lezen!'

Vitum Onyx kneep zijn ogen lichtelijk samen. Zijn blauwe oog fonkelde fel. 'Laatste keer dat ik gecheckt heb, was ik degene die jouw drakenjagen zou moeten leren en niet andersom.'

'Ik begrijp gewoon niet wat voor nut het heeft.'

'Als je mijn boeken had gelezen, had je geweten dat een draak altijd met respect behandeld zou moeten worden. Respecteer een draak en het respecteert jou; misschien was ze dan nooit weggevlogen en was het Opium nooit verwoest geweest.'

'O, dus nu is dit alles opeens mijn-'

'Lavabo.' Siste Vitum Legumino fel naar zijn zoon. 'Mond houden.'

Vitum Onyx glimlachte even kalm naar Lavabo. Lavabo daarentegen begon rode vlekken van woede in zijn gezicht te krijgen. Kissa zag dat zijn spieren strak stonden van irritatie.

'Luister gewoon naar mijn advies de volgende keer.' Mompelde Vitum Onyx toen.

Vitum Legumino sloeg zijn ogen naar het tafelblad. 'Natuurlijk, Solum.'

En heel even leek het alsof die gouden kroon van Vitum Legumino niets meer uitmaakte; het was duidelijk dat Vitum Onyx het hier echt voor het zeggen had.