Nie musisz się mnie bać |Tom II

^17^

~*~

- Widzę, że pacjentka czuje się dobrze? - wybudził mnie głos mężczyzny. Mruknąłem i wtuliłem się mocniej w poduszkę. Była dziwnie wygodna. Za wygodna. Jednak coś nie dawało mi spokoju. Głos... Na początku nie wiedziałem co się dzieje i byłem gotów zaatakować osobę, która przerwała nam sen, jednak po chwili przypomniałem sobie wszystko. Otworzyłem szybko oczy i uniosłem głowę.

- Mam bardzo wygodne cycuszki, co? - zapytała czerwonowłosa i zaśmiała się krótko. Uśmiechnąłem się i pocałowałem jej sutek przez materiał. Ruth wciągnęła głośno powietrze i zarumieniła się lekko.

- Przepraszam za niego doktorze... - warknąłem cicho i spojrzałem na lekarza, który uśmiechał się głupkowato pod nosem.

- No nic. Zajrzę do ciebie jeszcze później, jeśli będzie tak dobrze jak jest teraz, to myślę, że powinno się już wszystko ustabilizować. Do zobaczenia. - powiedział, po czym ukłonił się i wyszedł. Spojrzałem na ukochaną z uśmiechem i położyłem głowę na jej piersiach. Kobieta zaśmiała się cicho.

- Nic ci nie jest? Czujesz się dobrze? Nie boli cię głowa? - pytałem szybko, podrywając głowę do góry i patrząc prosto w oczy. Ruth uśmiechnęła się i dotknęła mojego policzka.

- Czuję się na prawdę dobrze. Głowa mnie nie boli. Nie musisz się martwić. - powiedziała. Z uśmiechem podniosłem się i złączyłem nasze usta w czułym pocałunku, który powoli przeradzał się w namiętną pieszczotę. Odsunąłem się od jej ust, aby zaczerpnąć powietrza. Ruth z uśmiechem obserwowała każdy mój ruch. Położyłem się obok niej, dziewczyna objęła mnie ręką w pasie i z uśmiechem zamknęła oczy. Pocałowałem ją w czoło i sam poszedłem spać.

~*~

_Adam_

- Jak to się kurwa mogło stać?! Ta dziewucha... Jakim cudem... - mruczałem pod nosem, gdy dowiedziałem się o wypadku ukochanej Isaaca.

- Tato, ona oszalała. Kiedyś Isaac jej pomógł i ona... Zaczęła sobie wyobrażać siebie jako Lunę i jego ukochaną. Wkurzyła się, kiedy Isaac przyprowadził do nas Ruth i jej brata. - powiedział spokojnie Oscar. Stanąłem w miejscu i westchnąłem, odchylając głowę do tyłu. Od kiedy mój syn znalazł swoją mate, mają same problemy. Najpierw Arabelle a teraz ta Adrianna.

- Oscar, jak czuje się Ruth?

- Dobrze tato. Isaac powiedział, że nic ją nie boli. Teraz chyba obaj śpią... - powiedział, na co pokiwałem głową.

~ Należą im się wakacje.

~ Wiem Drogo. Gdy tylko się obudzą, wyślę ich gdzieś. ~ odpowiedziałem, zastanawiając się, gdzie będzie im najlepiej.

~ O! Pamiętasz moje imię! Możemy ich wysłać na wyspę...

~ Dobry pomysł... ~ mruknąłem. Muszę jeszcze poprosić Leilę, aby spakowali naszych młodych zakochańców.

~ Lelio, skarbie dobrze się czujesz? ~ zapytałem ukochaną. Odpowiedziało mi głośne warczenie.

~ Kurwa, pytasz się już mnie o to dzisiaj piąty raz! Co chcesz?

~ Wpadłem na pomysł, żeby wysłać Isaaca i Ruth na wyspę, na której byliśmy po stracie... naszego pierwszego dziecka. 

~ Wspaniały pomysł! Ty wszystko załatw a ja pójdę ich spakować. Zrobię też im kanapki i kawę. ~ powiedziała szybko Leila.

~ Spokojnie kochanie... ~ mruknąłem, jednak zostałem olany. Super. Trzeba załatwić im pełną lodówkę i helikopter. A potem zajmą się sobą sami. Poszedłem do Marka, który biegał na polu treningowym.

- Mark! Podejdź no tu! - krzyknąłem. Mężczyzna z uśmiechem przybiegł do mnie szybko, przybijając żółwika.

- Stało się coś?

- Chcę wysłać Isaaca i Ruth na wyspę, na której byłem z Leilą na naszym, że tak powiem, urlopie kilkanaście lat temu. - wyjaśniłem. Mężczyzna zmarszczył brwi, lecz po chwili pokiwał ze zrozumieniem głową.

- Rozumiem. Mam załatwić im transport?

- Tylko helikopter i pilota. Samochód dam Isaacowi, potrafi prowadzić. Wyjaśnię mu, gdzie ma jechać. Poradzi sobie. - powiedziałem z uśmiechem. Mark pokiwał głową i pobiegł do domu.

~ Daj mi później znać, o kiedy będą musieli wyjeżdżać.

~ Oczywiście, alfo. ~ odpowiedział szybko. Pokiwałem głową z uśmiechem i wolnym krokiem poszedłem do mojego syna. Mam nadzieję, że nie śpi. Ale najpierw pójdę do mojej mate. W końcu za niedługo może wydać na świat naszych synów.

~*~

- Nie pakuj ich kochanie. Nie wiadomo, czy będą potrzebowali ubrań. - mruknąłem obejmując moją ukochaną żonę. Leila zaśmiała się dźwięcznie.

- To, że tobie pasowało chodzić jak natura cię stworzyła nie znaczy, że Ruth będzie miała taki sam tok myślenia, wilczku. Poza tym, nie będę ich pakować, gdy oboje śpią wtuleni w siebie. Jeszcze bym ich obudziła...  - odparła na co sam się zaśmiałem.

- Mark powiadomi mnie, gdy będę mógł wysłać Isaaca i Ruth do samochodu. Isaac będzie prowadził, przekażę mu jedynie, kiedy będą musieli wyjechać.

- Mam nadzieję, że gdy wrócą do nas, będą promienieć szczęściem. Szczególnie czerwonowłosa. - powiedziała cicho Leila. Pocałowałem ją w tył głowy, podniosłem w stylu panny młodej i położyłem ją delikatnie na łóżku.

- Kocham cię wilczku.

- A ja kocham ciebie kocico. - złączyłem nasze usta i zacząłem ją powoli rozbierać. Do wieczora będziemy bardzo zajęci...

~*~*~*~
Zazwyczaj dodaję rozdział co dwa, bądź co trzy dni. Przepraszam, że nie pojawiał się przez taki okres czasu, jednak... no pomysły są, jednak nie ma kiedy tego pisać.