Falling For You Again • Jikook [Çeviri]

Chapter 7

Chapter7:Are You Gonna Kiss Me?

"Daha iyi görünüyorsun." Jungkook'u görür görmez söyledi Seokjin, yaralarını kontrol edip enfekte olmadığından ve iyileştiklerinden emin olurken.

"Teşekkürler." Diye cevapladı Jungkook açıklıkla, Seokjin'in klinik odasındaki yatağın kenarına otururken. Daha iyi görünüyor olmak daha iyi olduğum anlamına gelmez.

"Ve hafızan?" Sordu Seokjin bilgisayarına yazarken.

Jungkook boğazını temizledi. "Evet, yerine geliyor."

Bazı zamanlar görüntüler görüyordu -anıların belirtileri, ve bazen daha evvel farkında olmadığından emin olduğu bir şeyi fark ediyordu, mesela, tüm hukuk eğitimi geri dönmüştü ve diğer gün kendisini Namjoon'la bir olayın sonuçlanmasıyla ilgili derin bir konuşmanın içinde bulmuştu, ileri hukuk terminolojisi kolaylıkla dudaklarından dökülmüştü.

Kanalı yanlışlıkla korku filmine çevirdiği için Jimin'in kumandayı televizyonun ekranına fırlattığı gibi olayları hatırlayabiliyordu ve  bu ne yazık ki en kötü kısmını gösteriyordu, ya da Namjoon'un mezuniyeti ve Seokjin'in tıp fakültesine kabulü.

Jimin'in içinde olduğu anıları da hatırlıyordu, bir çok anıya (üç yıl!) sahipken hatırlamamak imkansızdı -yağmuru dinleyerek yatakta dönüp durdukları bir anıyı hatırlıyordu, ya da arkadaşları varken ikisinin koridorda gizlice yiyiştiklerini. Bunları ilk hatırladığında garip gelmişti, ve adeta mahrem bir ana bakıyormuş gibi hissetmişti, ama şimdi aslında bir şekilde normal hissettiriyordu ve belki biraz da iyi. Yalan söylemeyecekti, kendini Jimin'in dudaklarına belki biraz fazlaca bakarken bulmuştu, kendisininkilerin üstünde nasıl hissettirdiğini ve hala hatırladığı gibi olup olmadıklarını hayal ediyordu.

O sahneleri hatırlamak tuhaftı, özellikle de şimdiki Jimin ona sarılıp öpmek istediğinde ve sonrasında hatırladığında -O benim Jungkook'um değil.

Jimin'i dans stüdyosunda topladığı görüntü geri gelmeye devam ediyordu, ve aynı zamanda daha daha dazla acıyla ona yardım isteği hissediyordu. Jungkook bunun hakkında çok düşünmemeye çalıştı.

"Bu iyi." Seokjin'in gözleri ışıldadı. "Düşünüyordum da-"

"Sana ve Namjoon hyung'a ne olduğunu biliyorum!"

İnledi Jungkook.

Kendimi ateşe verirken kusuruma bakma.

Seokjin'in rengi açıldı, aşağıya baktı ve ardından bir kaç saniye geçerken kendini sakinleştiriyordu. Onun bu kelimelerle incindiği Jungkook'un gözünden kaçmamıştı, kuşkusuz taze yaraya tuz atmak gibiydi. Seokjin yutkundu ve ona yitik bir bakış verdi. "Gerçekten mi, Jungkook? Aish, ne çocuk ama."

"Üzgünüm." Uysalca söyledi ama Seokjin onu azarlamadı.

"Sorun yok. Gerçekten devam etmem gerek." Seokjin güldü ama bu gergin ve net bir şekilde zorlamaydı.