Truth 4

63 2 4
                                    


Today will be the last time that I'll say goodbye to my Mom, Dad, and Brothers.

Ngayong araw na ang libing nila, and it's really breaking my heart seeing them like that, lying inside the coffin with their lifeless bodies. It's really hard for me to accept that one morning I'll wake up alone.

Maraming tao ang nakiramay sa pagkamatay ng pamilya ko

Marami din ang nagtataka kung bakit nangyari ang lahat ng ito.

"Naku, kawawa naman ang sinapit ni Mayor"

"Oo nga, bakit naman nila ginawa ito? Hindi ba't maganda naman ang pamamalakad ni Mayor sa bayang ito."

"Tsk. Tsk. Talagang dinamay ang buong pamilya."

"Mabuti na lamang at nakaligtas ang bunso nitong anak."

Dinig kong usapan ng mga tao sa aking likuran at napapaluha na lamang ako sa mga naririnig ko.

Tangina ang bigat bigat sa pakiramdam. Sana namatay na lang din ako!

Habang ibinababa na yung coffin, I threw 4 white roses on it.

"I love you all, I always will. I'll miss you." I whispred, while tears are streaming from my eyes. The others did the same, then suddenly Woojin and Rhaine hugged me tight, while crying too.

"Remember this, Ashi. Even though your family are now gone, You are not alone okay? You'll never be alone. We're here for you." Rhaine sincerly said, she placed a kiss on my cheek.

"Thank you.." I said still crying.

After that moment, sumakay ako sa sasakyan ni Woojin kasama si Rhaine, habang ang family naman nila ay nakahiwalay ng sasakyan.

"I don't want to go and stay in our own house." Wala sa sarili kong saad habang nakatulala, ayoko nang bumalik sa bahay na yun.

Yes, I know that we had a lot of happy memories in there pero doon din nangyari ang worst moment in my life. That was a fucking nightmare! Ayoko nang paulit ulit akong babalikan ng alaala na yun.

"You can stay at my penthouse." Woojin suggested, and I accepted it.

"I'll stay here for good, ayokong iwan kang mag-isa Ashi." Rhaine said. Agad naman akong napatingin sa kanya.

"No, Rhaine, you don't have to do that" pagpigil ko naman.

"No, sasamahan kita dito. Hindi ako mapapakali sa New York knowing mag -isa ka lang at walang kasama." Pagpilit nya pa sa gusto nya.

"But how about your work there?" Nag aalangang tanong ko pa

"I'll work here instead." Mabilis nyang sagot, kaya wala na akong nagawa, napapayag na nya ako.

"I'll do the same." Sabat ni Woojin. "No more buts!" Dagdag pa nya dahil alam nyang hindi rin ako papayag.

I thanked them for doing this. They are alaways there for me through thick and thin.

Undelivered TruthWhere stories live. Discover now