"Το σύμπαν μου έχει καταρεύσει.Δεν είμαι πλέον ένα ον με ελπίδες και όνειρα..είμαι ένα πλάσμα που βαρέθηκε...να ζει χωρίς σκοπό."
Η Εύα μετά από ένα τραγικό ατύχημα έμεινε ανάπυρη και έτσι δεν μπορούσε πια να εκπληρώσει το όνειρο της να γίνει μπαλαρ...
Καθως επιστρεφαμε στην σπηλια συζητουσαμε για την αυριανη μας εξοδο.
"Τα παιδια δεν θα μας αφησουν να βγουμε εξω μονοι μας ομως...τι θα κανουμε;"θα ειναι πολυ αβολο και με τους υπολοιπους,αυτο ειναι το προβλημα μου.
Ο Kai με κοιταξε σοβαρος.
"Εχεις δικιο ,αλλα σκεφτηκα κατι...Λοιπον ακου το σχεδιο,θα ειναι απο μακρια οποτε θα πρεπει να προσεχουμε τις κινησεις μας.Επισης ο μονος που θα μπορει να ακουσει αυτα που λεμε ειναι ο Luhan.Οποτε και εγω πηρα τα μετρα μου."ειπε και σχηματιστηκε ενα μειδιαμα στα χειλη του.
"Τι εννοεις;"απορισα.
"Υπαρχει μια συσκευη η οποια δεν επιτρεπει στον Luhan να δει τις στιγμιαιες σκεψεις ή αυτες που διαρκουν για ενα δυο λεπτα.Το ειχε φτιαξει ο Jeonghan σε περιπτωσεις εκτακτης αναγκης οταν ο Lu ηθελε να ξεκουρασει το μυαλο του και να μην λαμβανει σηματα.Λειτουργει αριστα και θα μας φανει πολυ χρησιμο."μου εξηγησε.
Χαμογελασα.
Ομως μετα σκεφτηκα κατι αλλο...
"Θα καταλαβουν οτι κατι κρυβουμε .."ανησυχησα.
"Οχι..γιατι ξερουν τον σκοπο της συναντησης μας αυριο."
Μαλιστα..
-Την επομενη ημερα-
Ολα τα αγορια συνοδεψαν εμενα και τον Jongin στο εστιατορειο που θα πηγαιναμε για δειπνο.
Φυσικα οχι απο κοντα.
Αυτο που με εκρευνησε ομως ηταν οτι ακομα και ο Zelo ηρθε μαζι.
Η κατασταση εγινε ακομα πιο αβολη απο πριν.
Καθησαμε σε ενα τραπεζι και μιλουσαμε για διαφορα ωστε να γνωριστουμε καλυτερα.
Καποια στιγμη δεν αισθανομουν καλα.
Νομιζα οτι δεν ειναι κατι σοβαρο και προσπαθησα να το αγνοησω.
Ομως ετσι οπως μιλουσα στον Kai ενιωθα κατι ζεστο να βρισκεται στο στομα μου ,η γευση του ηταν πικρη..δεν μπορουσα να το προδιορησω και απο εκει που ακουγα το αγορι να μου εξιστορει ολα θολωσαν.
Ο Jongin ετρεξε γρηγορα κοντα μου.
O Tao παγωσε τον χρονο και ετρεξαν ολοι προς το μερος μου.
Τοτε ενιωσα ανετα και αφησα το περιεργο αηδιαστικο να αποβληθει απο το στομα μου.
Ενιωθα αδυναμη στο πανω μερος του θωρακα μου αισθανθηκα εναν οξυ πονο.
Ο Kai διπλα μου κρατουσε σφυχτα το χερι και φωναξε
"Εισαι δυνατη."οντως με αυτες του τις λεξεις νομισα οτι θα μπορουσα να αντιμετωπισω τα παντα.
Οι σφαιρες εφυγαν απο το σωμα μου o Baekhyun μολις ειδε την μαυρη πηγε να την καταστρεψει και τοτε θυμηθηκα την υποσχεση που ειχα δωσει στην προγονο μου.
Να μην την καταστρεψω!
Με την ελαχιστη δυναμη που μου ειχε απομεινει την κλοτσισα μακρια...υποτειθεται καταλαθος.
Και ο Zelo ετρεξε να την πιασει για να την καταστρεψει αμεσα.
Ομως οταν πλησιασε την μαυρη σφαιρα .
Σκοτεινα πλοκαμια βγηκαν απο μεσα της και τον τυλιξαν.
Η ασπρη οταν το αντιληφθηκε πηγε να βοηθησει και να αποκρουσει τις δυναμεις του σκοτους .
Αλλα δυστυχως για εμας ηταν πλεον αργα...
Ο Zelo κυριευμενος απο την σφαιρα εφυγε μακρια ηταν σιγουρο που πηγαινε...
Πηρε σαρκα και οστα...ο γνωστος αυλος αντιπαλος μας...
Βρηκαμε επιτελους τον εχθρο μας..
Και αυτος ειχε την μορφη και το σωμα του αδελφου μου.
