(Time spends)
Καθόμασταν στον καναπέ ακούγοντας μουσική. Όμως η Μαρία ήταν λυπημένη. Και δεν είχα ιδέα το γιατί. Πέρασα τα χέρια μου γύρω από την μέση της και την τράβηξα κοντά μου. "Τι έχεις;". Την φίλησα στο μάγουλο. "Τίποτα". Κοιτούσε κάτω. Την ακούμπησα στο πηγούνι για να με κοιτάξει. "Κάτι έχεις, το ξέρω. Μην λες ψέματα". Κούνησε το κεφάλι της αρνητικά. Την φίλησα στο στόμα. Με κοίταξε στα μάτια. "Σε θέλω" της είπα. Την ξάπλωσα ελαφρώς και ανέβηκα από πάνω της. Με έσπρωξε. "Βασικά, υπάρχει κάτι που πρέπει να σου πω". Σηκώθηκα όρθια. "Το 'ξερα. Λέγε λοιπόν". Με τράβηξε να καθίσω. "Σου είπα ψέματα. Οι δύο γραμμές είναι θετικό, είσαι έγκυος". Την χαστούκισα δυνατά. "Ψέματα λες! Δεν είμαι ηλίθια!". "Κοίτα τις οδηγίες! Θετικό είναι!". Έτρεξα και πήρα το χαρτί οδηγιών. Πραγματικά ήταν θετικό. Ένιωσα πως ήμουν έτοιμη να λιποθυμήσω.
Ε, όχι! Όχι να μείνω έγκυος από τον Στέφανο. Γιατί; Γιατί να συμβαίνει σε εμένα αυτό; Δεν θέλω να αφαιρέσω μία ζωή έτσι άδικα. Δεν θέλω να γίνω μάνα. Δεν μπορώ να αναλάβω τόσες ευθύνες. Δεν είμαι έτοιμη. Δεν μπορώ να μεγαλώσω ένα παιδί. Τι θα κάνω τώρα; Η Μαρία με αγκάλιασε. Ήθελα να κλάψω, αλλά προσπαθούσα να το συγκρατήσω. Με φίλησε τρυφερά στο μέτωπο. "Μην κρατιέσαι, κλάψε". Άρχισα να κλαίω, και υποσχέθηκα για μια ακόμη φορά στον εαυτό μου ότι δεν θα ξαναέκλαιγα ποτέ μέχρι να πεθάνω.
----------------------------------
Μαρία P.O.V.
Έστειλα την Άννα να κοιμηθεί μόλις σταμάτησε να κλαίει στην αγκαλιά μου. Έπρεπε όμως με κάποιο τρόπο να το μάθει ο Στέφανος. Και η μία από τις δυο μας αποκλείεται να του το έλεγε. Δεν θέλω να τον ξαναπλησιάσω και να του ξαναμιλήσω ποτέ και φαντάζομαι και η Άννα το ίδιο. Πήρα το κινητό της Άννας για να τηλεφωνήσω στην Ζωή. Πιστεύω πως ήταν η καλύτερη που μπορούσε να του το πει. Της τα εξήγησα όλα, όχι με πολλές λεπτομέρειες βέβαια, και την ικέτεψα να του το πει εκείνη, γιατί ένιωθα πολύ αηδιασμένη από εκείνον για να πάω να τον βρω και να του μιλήσω. Και δεν ξέρω και κατά πόσο θα με πίστευε. Την Ζωή θα την πίστευε στα σίγουρα, αδερφή του είναι εξάλλου. Δέχτηκε αμέσως και μου υποσχέθηκε πως οτιδήποτε άλλο χρειαστούμε να την καλέσουμε για να μας βοηθήσει.
----------------------------------------------
Ζωή P.O.V.
Δεν θα μπορούσα να σκεφτώ ποτέ μου ότι ο Στέφανος θα μπορούσε να φτάσει στο σημείο να κάνει κάτι τόσο άσχημο σε ένα άτομο που στην τελική δεν του έκανε τίποτα. Τι τον ενοχλεί η διαφορετικότητα της κοπέλας; Ο καθένας σε αυτό το κόσμο είναι ελεύθερος να γουστάρει όποιον θέλει, είτε είναι διαφορετικού φύλου είτε όχι. Και επειδή η Μαρία είναι αμφισεξουαλική και προτιμά την Άννα από εκείνον, και αυτό δεν κάνει πάλι την Άννα να φταίει σε κάτι. Πήγα και τον βρήκα στο σπίτι μέσα στα νεύρα. Αποφάσισα να μπω κατευθείαν στο ψητό. Μόλις άνοιξε την πόρτα για να μπω, τον έκανα στην άκρη και πέρασα μόνη μου μέσα με γρήγορα βήματα. "Πως και από εδώ;". Τον κοίταξα στα μάτια με το δολοφονικό μου βλέμμα. "Γιατί το έκανες αυτό ρε γαμώτο; Της κατέστρεψες την ζωή ολόκληρη". Βάρεσε κλωτσιά τον τοίχο. "ΓΙΑΤΙ ΟΛΟΙ ΑΣΧΟΛΕΙΣΤΕ ΜΕ ΑΥΤΟ; ΞΕΚΟΛΛΗΣΤΕ ΛΙΓΟ" ούρλιαξε. Έτρεμε, νόμιζα πως έπαθε κάτι σαν κρίση πανικού. Ίσως και να έπαθε. "Γιατί το έκανες;". Με κοίταξε. Τα μάτια του είχαν γίνει κατακόκκινα, μα δεν έκλαιγε. Το έπαθε από τα νεύρα του, το είχε από μικρός αυτό το θέμα.
"Ξέρεις πολύ καλά γιατί το έκανα". "Είσαι βλάκας! Επειδή έχεις εσύ θέματα εξαιτίας των κωλογονιών μας, γιατί να την πληρώσει ένα αθώο άτομο το οποίο δεν σου έκανε τίποτα; Γιατί ξεσπάς πάντα επάνω σε αυτούς που δεν φταίνε;". Αν κατάλαβα καλά, όλο αυτό έγινε εξαιτίας των προβλημάτων που περνούσαμε κατά την παιδική μας ηλικία. Ο μπαμπάς έπινε, χτυπούσε την μαμά, χτυπούσε καμιά φορά και εμάς, μέχρι που έκανε το χειρότερο. Προσπάθησε να πνίξει τον Στέφανο ένα απόγευμα που είχαν πάει μαζί μια βόλτα στους καταρράκτες. Και από τότε ο Στέφανος όταν το θυμάται, παθαίνει άσχημες κρίσεις πανικού, το κόβεται η αναπνοή και όλα τα σχετικά. Όταν πήγαινε δευτέρα λυκείου, ένα σχεδόν χρόνο μετά το περιστατικό, ορκίστηκε πως κάποιος θα πληρώσει για τα άσχημα χρόνια που ζήσαμε. Και μετά από δέκα χρόνια, διάλεξε την Άννα να πληρώσει. Την Άννα, τον πιο γλυκό και ακίνδυνο άνθρωπο του κόσμου.
"Έχεις δίκιο. Αλλά και εμένα γιατί πήγε να με πνίξει εκείνος τότε ενώ δεν του έκανα τίποτα;". "Η Άννα όμως δεν έχει καμία σχέση με την μαλακία που είχε ο μπαμπάς στο κεφάλι!". Φώναξα τόσο δυνατά, που είμαι σίγουρη πως με άκουσε ολόκληρη η γειτονιά. Ο Στέφανος ξεφύσηξε και άρχισε να γίνεται κατακόκκινος. Με κοίταξε στα μάτια. "Συγγνώμη". "Μην ζητάς από εμένα, πάνε ζήτα από εκείνη. Και κάτι άλλο, είναι έγκυος. Και όπως ξέρεις από πρώτο χέρι, είσαι ο πρώτος άνδρας με τον οποίο έχει κάνει έρωτα η Άννα, άρα το μωρό που θα γεννηθεί είναι δικό σου". Ο Στέφανος ακούμπησε το κεφάλι του στον τοίχο. "Όχι!". "Ας πρόσεχες, Στέφανε". Ο αδερφός μου, ο άνθρωπος που μεγάλωσα μαζί του, να έχει μεταμορφωθεί σε έναν τόσο σκληρό άνθρωπο που θέλει το κακό των άλλων, να έχει κάνει έρωτα με μια κοπέλα χωρίς την θέληση της. Ποτέ δεν θα το φανταζόμουν.
