Δεν αργήσαμε και πολύ για να το διαλύσουμε. Γύρισα σπίτι μαζί με την Μαρία και κοιμηθήκαμε μαζί. Δεν κοιμήθηκα όμως και πολύ καλά. Ανακατευόμουν σαν τις προάλλες. Είχε αρχίσει να με αγχώνει όλο αυτό το ζήτημα με τους εμετούς και τις αναγούλες. Τα ξημερώματα ξύπνησα με ανακατωσούρα και ζαλάδα. Μιλάμε δεν μπορούσα να σηκωθώ από το κρεβάτι. Έπιασα την κοιλιά μου και προσπάθησα να χαλαρώσω για να ξανακοιμηθώ. Όμως η Μαρία ξύπνησε από τις χαμηλόφωνες κραυγές μου. Και το λέω ειρωνικά. "Μωρό μου, τι έχεις;". "Ανακατεύομαι, νομίζω πως θα κάνω εμετό". Με σήκωσε βάζοντας με να κάτσω στο κρεβάτι. "Πάω να σου φέρω μια λεκάνη". Σηκώθηκε και πήγε προς το μπάνιο. Μέχρι να γυρίσει όμως είχα ευτυχώς προλάβει να φτάσω κι εγώ στο μπάνιο και να σκύψω πάνω από την λεκάνη τουαλέτας.
Ενώ πλενόμουν η Μαρία μου χάιδευε τα μαλλιά και παράλληλα με κοιτούσε με συμπονετικό βλέμμα. Με γύρισε να την κοιτάξω. "Έλα, ηρέμησε" ψιθύρισε και με φίλησε στο μέτωπο. Επιστρέψαμε στο κρεβάτι και δεν ξαναξύπνησα μέχρι το πρωί. Είδα όμως τον χειρότερο εφιάλτη που θα μπορούσα να έχω δει. Είδα τον λόγο για τον οποίο έκανα εμετό. Είδα πως ήμουν έγκυος. Από τον Στέφανο. Έγκυος στο παιδί του Στέφανου. Ξύπνησα ουρλιάζοντας και μούσκεμα στον ιδρώτα στις οχτώ το πρωί. Η Μαρία δεν ήταν δίπλα μου. Σηκώθηκα και πήγα στην κουζίνα. Είχε ένα σημείωμα κολλημένο επάνω στο ψυγείο. "Είμαι στο φαρμακείο" . Απορούσα για το τι θα πήγε να πάρει. Άραγε πόση ώρα να είχε που έφυγε; Δεν έχει φαρμακείο σχετικά κοντά. Ξεκίνησα να ετοιμάζω το πρωινό μου ωσότου γύρισε. "Τι ήθελες να πάρεις από το φαρμακείο;". "Ξύπνησες, μωρό μου;". Με φίλησε στο μάγουλο.
Άφησε την τσάντα του φαρμακείου επάνω στο τραπέζι και έβγαλε από έξω το περιεχόμενο του. Ήταν ένα τεστ εγκυμοσύνης. "Σου πήρα αυτό". Την κοίταξα με γουρλωμένα μάτια. "Το είδα σε εφιάλτη". "Κάνεις εμετούς και ζαλίζεσαι, έτσι δεν είναι; Μπορείς να θυμηθείς αν ο ακατονόμαστος είχε πάρει προφύλαξη; Τον είδες να φοράει κάτι;". Κούνησα αρνητικά το κεφάλι μου προσπαθώντας να συγκρατήσω τα δάκρυα μου. "Όχι, όχι δεν φορούσε". Τουλάχιστον, απ' όσο είχα προλάβει να δω μέχρι να με χτυπήσει στο κεφάλι με το γυάλινο ποτήρι. Η Μαρία με αγκάλιασε σφιχτά και με φίλησε ξανά στο μάγουλο.
"Πάνε να το κάνεις, θα περιμένω έξω από την πόρτα". "Δεν μπορώ να το κάνω μόνη μου". Με έσυρε μέχρι το μπάνιο και μπήκε μέσα μαζί μου. Έκανα το τεστ και τα τρία λεπτά που χρειαζόταν για να δείξει τα αποτελέσματα μου φάνηκε πως ήταν τρεις αιώνες. Τα τρία πιο βαρετά λεπτά της ζωής μου. "Οι δύο γραμμές τι είναι;" ρώτησα. Νομίζω πως οι δύο γραμμές είναι θετικό, αλλά μπορεί να κάνω και λάθος. Η Μαρία κοίταξε τις οδηγίες. Δεν νιώθω έτοιμη να αναλάβω τις ευθύνες μίας μάνας. Και ειδικότερα από την στιγμή που σε περίπτωση που ήμουν έγκυος το παιδί θα μεγάλωνε χωρίς πατέρα.
"Άννα, δεν είσαι!" φώναξε. Χαμογέλασα μέχρι τα αυτιά. Έπεσε επάνω μου και με φίλησε στα χείλια. Ήμουν τόσο ευτυχισμένη που ο εφιάλτης μου δεν βγήκε αληθινός. Με έσφιξε στην αγκαλιά της και με φίλησε ξανά. "Έπρεπε να το κάνω. Δεν μπορούσα να σε βλέπω να τυραννιέσαι χωρίς λόγο". Χαμογέλασε και εκείνη. "Σε αγαπάω". "Κι εγώ σε αγαπάω, μωρό μου". Με φίλησε στο μάγουλο και μετά στον λαιμό. Το να αγαπάς δεν είναι τίποτα. Το να σε αγαπάνε είναι κάτι. Το να αγαπάς και να αγαπιέσαι είναι τα πάντα.
