Φιλιόμασταν παθιασμένα για δύο με τρία λεπτά σχεδόν, σαν να αναπληρώναμε με αυτό το φιλί τα εννιά χρόνια που ήμασταν η μία μακριά από την άλλη. "Μου έλειψες πάρα πολύ" ψιθύρισα. "Και εσύ μου έλειψες". Χαμογέλασα. Ξάπλωσα το κάθισμα της και ανέβηκα από πάνω της. Την χάιδευα στο πρόσωπο και στο λαιμό. Φιλούσα τις φλέβες της στον λαιμό και την άγγιζα παντού στο σώμα της, μέχρι που ένιωσα κάτι υγρό στα χέρια μου από το μάγουλό της. Έκλαιγε. Συνέχιζε όμως να είναι πανέμορφη, ακόμα και όταν έκλαιγε.
"Μαρία, κλαις;". Με έσπρωξε και έκρυψε το πρόσωπό της με τα χέρια της. Άρχισε να κλαίει με λυγμούς. Αισθάνθηκα τόσο ηλίθια και εγωίστρια. Όλα δικά μου τα ήθελα, δεν την σεβάστηκα καθόλου. "Μπορούσες απλά να μου το πεις αν δεν ήθελες, δεν χρειάζεται να κλαις. Νιώθω σαν να σε βίασα". Βιασμός θεωρείται, την φίλησα χωρίς να θέλει. "Όχι, όχι, εγώ φταίω... εγώ φταίω για όλα, δεν έπρεπε να σε αφήσω να με γυρίσεις σπίτι". "Εγώ φταίω, εγώ σε φίλησα πρώτη". Δεν έλεγε να πάρει τα χέρια της και να με κοιτάξει. Το έκανα εγώ. "Είσαι πολύ όμορφη, μην κρύβεσαι". Χαμογέλασε. "Βλέπεις; Είσαι πανέμορφη όταν χαμογελάς". "Ευχαριστώ". Το πρόσωπό της σοβάρεψε και με χαστούκισε. "Τι κάνεις;" φώναξα. "Πρέπει να σταματήσουμε". Έβαλε ξανά τα κλάματα, πάνω που είχε ηρεμήσει.
"Γιατί; Δεν υπάρχει κανείς να μας σταματήσει και να μας ενδιαφέρει. Έχουμε η μία την άλλη, δεν την έχουμε;". "Άννα, έχω φίλο". "Γιατί δεν μου το είπες όταν σε ρώτησα; Ήθελα να μου πεις την αλήθεια, αν μου το έλεγες, δεν θα σε φιλούσα". "Δεν ήθελα να σου το πω, ήθελα να... άστο, ξέχνα το". Πήρε την τσάντα της από το πίσω κάθισμα και άνοιξε την πόρτα του αμαξιού. Άρχισε να τρέχει προς τα δυτικά. Βγήκα και εγώ. "Συγγνώμη". Με κοίταξε για μερικά δευτερόλεπτα. "Άντε χέσου". Ξαναμπήκα στο αμάξι και χτύπησα δυνατά το τιμόνι με το χέρι μου. Άρχισαν να τρέχουν δάκρυα στα μάγουλά μου και δεν τα συγκράτησα.
