Ένα σκοτεινό σχέδιο, ένα ψέμα και μια λάθος πληροφορία θα φέρουν το χάος...
Ενας άντρας που ξέρει ακριβώς τι θέλει... Ποιος είναι άραγε;
"Άφησε με ήσυχη ρε!!" Αποκρίθηκε αλλά εκείνος συνέχισε...
"Μην με πλησιάζεις σε παρακαλώ..."
Η φωνή της έσπα...
Επιτέλους φτάσαμε... σκουντηξα την Ελβιρα κι εκείνη πετάχτηκε... σηκώθηκε και βγαίνοντας από το αεροπλάνο είδα πως μας περίμεναν δυο μαύρα αυτοκίνητα...
Ελβιρα:" πήγαινε στο ξενοδοχείο και θα έρθω έχω να κανονίσω κάτι χαρτιά στο αεροδρόμιο... " μου λέει και κυριολεκτικά Χεστηκα ! καλύτερα για μένα να μην βλέπω την μούρη της
περπατάω και μπαίνω στο ένα από τα δύο αυτοκίνητα... σε πολυ λίγο ξεκινάμε ,Και αρχίζω να παρατηρώ τους ανθρώπους... μερικοί είναι τόσο ευτυχισμένοι που τους ζηλεύω... άλλοι παλι φαίνονται τόσο δυστυχισμένοι και τους νιώθω... θα μείνουμε περίπου 4 μέρες εδώ έτσι μου είπε αυτή η Σκύλα...Έχω κάνει χιλιάδες σκέψεις... "άραγε εκείνη θα είναι εδώ? " "τα αδέρφια μου ?" "Να πάω να τους βρω ?" " εκείνη αν με δει θα μυρίζει ακόμα όπως εκείνη τη μέρα? αυτή τη μυρωδιά που έβγαλε το κόρμι της όταν την φίλησα ήταν πιο έντονη απο κάθε άλλη φορά..."
Μα τι σκέφτομαι ο ηλίθιος... σίγουρα με μισεί.. σίγουρα ήταν μια στιγμή αδυναμίας..Και σίγουρα με τόσα λεφτά που της άφησα θα έχει εξαφανιστεί...Πώς γίνεται πάντα να εκτιμάς κάτι αφού το χάνεις? ειμαι ΣΙΓΟΥΡΟΣ πως η Έλεν θα με βλέπει και θα γελάει απο εκεί ψηλά... Συγγνώμη μικρή μου Έλεν... συγγνώμη που έγινα ενα τέρας για να εκδικηθώ το θάνατο σου ... Αυτό είναι έτσι? αυτή είναι η τιμωρία μου ..
Από τις σκέψεις μου με βγάζει η φωνή του οδηγού...
....:" Φτάσαμε κύριε Κολινς. " μου λέει
ΚΑΛΕΜΠ:" Ευχαριστώ.. θα πάρω μόνος τα πράγματα μου είσαι ελεύθερος σήμερα. " του λέω και βγαίνω από το αυτοκίνητο...παίρνω τη βαλίτσα και μπαίνω στην είσοδο του ξενοδοχείου... πηγαίνω στην διεύθυνση και ζητάω το κλειδι του δωματίου μου .. ευτυχώς κατάφερα να πείσω αυτή τη τρελή να μείνουμε χωριστά.. ούτος ή άλλος και στο ίδιο κρεβάτι να κοιμόμασταν ξέρει πως μόνο σκέψεις για να την πνίξω θα κάνω και δεν την συμφέρει...
Ανεβαίνω επάνω .. "Μα φυσικά... τα καλύτερα δωμάτια θα έκλεινε Αυτή... Μην φύγει έστω και λίγο από τις ανέσεις της..." μουρμούραω καθώς φτάνω στο δωμάτιο... μπαίνω μέσα και πετάω την βαλίτσα όπου βρω... δε με νοιάζει.. πηγαίνω στο παράθυρο και κοιτάω έξω.. Ο ουρανός συννεφιαζει.. Είναι μαγική εικόνα, από την μια οι ακτίνες του ήλιου και από την άλλη ένας μαύρος ουρανός που περιμένει να ξεσπάσει... μου θυμίζει τόσο πολύ την Νεφέλη..
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
