Escaping Strings

Chapter 8: Last

“But....”

“Mrs. Granada.”

“It's a pleasure, Mis— I mean, Martina,” she smiles. “By the way, where are you staying? Your father called last night. He have check if you're here.” Of course, dad.

“Ah, prepare a nice room for me. I'll be movin' in later,” I said.

Kailangan ko nang umalis. Kailangan ko nang lumayo sa kaniya habang maaga pa. I told myself.

I left the hotel driving one of the car which our company owns. Hindi ko alam kung saan ba ako pupunta pero bahala na. I just found myself out somewhere near Loboc Church. Absorbing the heat of the sun. Enjoying the view. Feeling the breeze. At pang-drama scene lang ang moment ko? Ako lang talaga mag-isa ang nandito? Yes, may mga dumadaang sasakyan at paunti-unting tao pero hindi rin nagtatagal. Perfect for my drama, right? Then, he came into my mind.

“Rafael Vincent Mortel,” I muttered under my breath.

Bakit siya na naman? Bakit siya na naman ang nasa isip mo, Martina? Ang tagal na noon! Move on na! Bakit ba kasi dito pa ako napadpad eh.

“I love you too, Rafael Vincent Mortel!” These words... are the words that I shouted before, and hoping that I didn't.

Hindi ko man lang namalayan na may tumutulo na pa lang luha sa mga mata ko. Bakit hanggang ngayon nasasaktan pa rin ako?

Wake up, Martina! Niloko ka niya kaya tama na. Maghanap ka na lang ng mas better pa sa kaniya.

Pero hindi ko siya pinag-explain. Hindi ko siya binigyan ng pagkakataon.

Kung mahal ka talaga niya, hindi ka niya gagaguhin sa umpisa pa lang!

Hindi ko na maintindihan ang sarili ko. Ayaw ko ng ganito.

“Mumsh!” Napatingin ako sa direksiyon kung saan ko narinig ang boses. Nakita ko ang kapatid kong si Iris, pinsan kong si Diane at kaibigan naming si Cara.

“Bakit kayo nandito?” gulat na tanong ko habang pinupunasan ang mukha ko.

“Ano ba 'yan? 'Di ba puwedeng hugs and kisses ang isalubong mo sa amin?” sabi ni Iris.

“Nga naman.... Hayaan mo na, mumsh, nagmo-moment eh,” Cara agreed  at first and teased me after, and the three of them laugh.

“I mean, anong ginagawa niyo rito? Paano niyo ako nahanap?”

“Alam mo namang may pagka-detective ang galawan ko eh.” Tawa nang tawa si Diane sa sarili niyang pinagsasabi, ewan ko ba rito.

“True love instincts,” my twin smiled sweetly.

“Hindi kasi yata namin alam na ito lang talaga ang gusto mong makita 'pag nasa Bohol ka,” Cara said with sarcasm.

Okay, nice.

Gusto ko lalong maiyak nang makita ko sila. Na-touch ako eh, hinanap nila ako, pero hindi puwede. Kailangan kong pigilan at ayaw kong magtanong sila.

“Don't worry, mumsh, ka-text ko si Papa Vince... magpo-propose — Aray!” Binatukan ni Cara si Diane.

“Manahimik ka!”