Frozen Wolf

{16} XXL

Helemaal verbaasd ontwijk ik haar als ze me probeert te raken, waarna het meisje een harde klap maakt tegen de muur achter me.

Met mijn gezicht op ijskoud kijk ik haar aan.

Ongelovig kijkt ze me aan, waarna ze begint te praten met een wantrouwende stem;

"Wie ben jij?"

Met een kille stem antwoordt ik haar vraag; "April, de naam is April"

Ondanks mijn kilte, besluit ik haar toch een hand aan te bieden om haar omhoog te helpen.

Aarzelend neemt ze mijn hand aan, waarna ze me met een vriendelijkere blik bekijkt.

"Dankjewel" zegt ze terwijl ze me een hand toesteekt. "Ik ben Sanne, zusje van Alpha Adam."

Ik knik, dit is dus zijn zusje.

"Maar." Onderbreekt ze mijn gedachten. " waarom draag je mijn kleren? En ben je een rouge? Je ruikt namelijk zo raar. Ben je ontsnapt uit de kerkers? Hmmm.. dat zou wel heel moeilijk moeten zijn..."

Een beetje overdondert door de hoeveelheid vragen zeg ik ongemakkelijk: " ja, ik ben een rouge, en nee, ik ben niet uit de kerkers ontsnapt. En de kleren heb ik van je broer gehad."

Zodra ik dat laatste heb gezegd, worden haar ogen zo groot als schoteltjes.
"Weet je zeker dat je die kleren van mijn broer hebt gehad?" Vraagt ze met de nadruk op 'broer'.

Ik knik, mijn gezicht een beetje verbergend zodat ze de lichte haat niet in mijn ogen kan zien.

Haar gezicht klaart nog verder op, en haar glimlach is niet te negeren.

Dan geeft ze me ineens een knuffel en roept erg hyper en blij in mijn oor:
"WELKOM BIJ DE FAMILIE APRIL!"

Verbaast duw ik haar een beetje van me af. Wat is er aan de hand?!..

Ze ziet mijn blik en kijkt me blij aan.

"Ik had wel beter verwacht van mijn broer, hoezo zou hij niet zeggen dat hij zijn mate heeft gevonden?! En nog beter, waarom heeft hij niet gezegd dat je zo mooi bent! Is die haarkleur je natuurlijke haarkleur? Ooh hij is...."

Ik onderbreek haar eindeloze gepraat.
"Hij kent me pas sinds vanmiddag, en dankjewel dat je mijn haar mooi vindt. Hoe weet je trouwens dat ik zijn mate ben?"

Dat laatste bedankje was gemeend, het is de eerste keer dat iemand me een compliment geeft over mijn haar sinds mijn veertiende..

Ze kijkt me sceptisch aan. "Meen je dat? Die broer van me heeft nog nooit een meisje kleren van zijn zusje aangeboden, laat staan dat hij ooit iets heeft gedaan voor een meisje wat in de buurt komt van een relatie."

Haar glimlach verandert ineens van blij naar een beetje bezorgt. "Ben je niet blij dat je hem gevonden hebt?" Vraagt ze.

Ik ga niet tegen haar liegen, ze is de eerste die ik een beetje aardig vindt en ik heb geen zin met nog meer schuldgevoelens te lopen omdat ik tegen iemand gelogen heb.

"Inderdaad, ik ben niet blij dat ik hem gevonden heb." En daar houd ik het bij, ze hoeft niet meteen alles te weten.

"Hmmm.." denkt ze hardop. "Als je hem niet mag, dan heeft hij wel weer iets heel erg stoms gedaan."