"D-dat is een best heftig verhaal" zeg ik en slik. Ik was ouder maar bij mij gebeurde ongeveer hetzelfde. "Vind je?" Taehyung leunt naar achteren, hij steunt op zijn armen.
"Ik weet ook een beetje hoe die jongen zich voelde" zeg ik en Taehyung kijkt om "Oh?" "Mijn moeder is er niet meer. Na haar dood is mijn vader verslaafd geraakt aan drank, hij sloeg mij ook als hij dronken was" vertel ik en kijk naar Taehyung.
"Eva, weet je van wie dat verhaal was?" vraagt hij en ik knik "Ik denk dat hij over jou gaat". Taehyung trekt een mondhoek omhoog "Jup" "Ik heb gister ook een tekening gevonden" zeg ik.
Alles wat Taehyung had verteld valt samen met de tekening. Een jongen alleen, een boze vrouw en een familie zonder emotie. Zo zag zijn leven er toen uit vanuit zijn ogen.
"Heb jij die gemaakt?" vraag ik en hij slikt "Ik was toen 7 jaar" zegt Taehyung en ik hoor zijn stem kraken "Ik was toen ongeveer een maand bij mijn pleeggezin".
Ik kijk naar de lucht "Wees aan een kant blij dat je daar weg bent, bij je moeder". "Maar hier word ik ook niet geaccepteerd" Taehyung gaat weer recht zitten, ik kijk nu tegen zijn rug aan.
"Ze begrijpen me niet. Ik voel de emoties van mensen aan, soms zie ik het als een aura en wil ik ze helpen. Telkens als ik het vraag dan willen ze niet met me praten, ze sturen me naar boven en zeggen dat ik me nergens mee moet bemoeien" zegt Taehyung, aan zijn stem te horen is hij bijna aan het huilen.
"Toen je zei dat je graag wat terug wilde doen, dat ik bij je kon komen om mijn verhaal te doen" Ik ga iets meer naar voren zitten om de zijkant te kunnen zien van zijn gezicht.
"En dat ik jullie mag helpen, dat jullie me accepteerde" Zegt hij met een lach, we kijken elkaar aan en er rolt een traan over zijn wang. Ik aai met mijn hand over zijn rug en hij veegt een traan weg.
Ik trek hem in een knuffel en laat Taehyung uithuilen op mijn schouder. Hij heeft nooit zijn jeugd goed kunnen verwerken, nu komt alles eruit denk ik. Taehyung mompelt een aantal keer bedankt in mijn haar en we laten elkaar los.
"Het komt goed" zeg ik tegen Taehyung "Ik heb dit heel vaak tegen mezelf gezegd, ik heb mezelf ook pijn gedaan maar heb volgehouden. Want ooit komt het goed" Taehyung kijkt met iets grotere ogen dan normaal naar me.
"J-je zag het gister?" vraagt hij en ik knik "Het is verslavend ik weet het, maar je moet stoppen. Ik weet dat je het kan, mij is het ook gelukt" Taehyung zucht "Oke".
We praten nog even na. Ik heb natuurlijk mijn verhaal ook niet goed kunnen verwerken, maar beter dan Taehyung.
Samen lopen we weer terug naar het huisje en we staan stil bij de voordeur. "Dankjewel, dat je naar me wilde luisteren" zegt Taehyung en ik lach "Ik wil jou ook graag helpen". We geven elkaar een knuffel en ik stap naar binnen terwijl Taehyung ook richting huis gaat.
Ik trek de trui uit en zucht, ik maak me zorgen om Taehyung. Als ik in de slaapkamer kom zie ik Jimin nog rustig snurken, er komt een lach op mijn gezicht en ik ga op het randje van het bed zitten.
Ik ga liggen en trek de dekens over me heen. Jimin blijkt wakker te worden, maar opent zijn ogen niet. "W-wat is er?" mompelt hij nog half in slaap en ik aai over zijn hoofd "Niks".
Er komt een lach op zijn gezicht en Jimin doet zijn arm om me heen. Ik kijk nog heel even naar het plafond maar schud de gedachtes uit mijn hoofd, rol op mijn zij en probeer weer te gaan slapen.
आप पढ़ रहे हैं
The Silent One --BTS Jimin--
फैनफिक्शनEva word op school heel erg gepest en heeft het thuis ook niet best. Een nieuw jaar begint en het begint meteen al lekker... als ze de kamer in loopt waar ze dat jaar gaat doorbrengen lijkt het nog goed te gaan, tot er iemand anders bij komt waarmee...
