Escaping Strings

Chapter 4: Him

Itinaas pa niya ang kamay niyang may hawak sa friction pen ko kaya hindi ko ito naabot. Hindi ako maliit, sadyang matangkad lang talaga siya. Pasalamat siya, matangkad siya.

“I said, I am not hungry, Mr. Mortel!”

Natawag ko na siya sa buong pangalan niya at alam niyang seryoso na ako, nginitian lang ako ng loko. Magsasalita pa sana ako para sabihing hindi nga ako gutom kaya umalis na lang siya nang iba ang ipinarating ng tiyan ko.

*Krrruuummppppssss*

Traitor!

“Pfft! HAHAHAHAHAHA!”

Tawanan ba naman daw ako nang sobra? Tama ba 'yon? I pout.

“Okay lang 'yan, hinga-hinga rin kasi, Señorita Martina.” Ginulo niya ang buhok ko bago niya ibinalik ang pen ko.

He is so freaking mean. I glared at him as I comb my hair using my fingers before gathering my things.

“Kasi pinahabol mo 'ko eh, nagutom tuloy ako.”

He laugh before placing his arm on my shoulder as we walk to the elevator.

“Kumusta naman ang baby ko at parang blooming yata?” he asked sabay pisil sa ilong ko.

Baby? Shut up.

“Stop it, Vince. Hindi ako blooming, maganda lang talaga ako, noon pa. Kaya mo nga ako niligawan, 'di ba? Nakalimutan mo na ba?”

He again laugh. Alangan namang sabihin kong may playmate ako kaya lalo akong gumanda, 'di ba? Parang ewan naman kung gagawin ko 'yun. I am not crazy to speak it on his face.

“It's true, why are you laughing?” I rolled my eyes.

“I know, I just forgot how it feels to be with you this near and you are just so pretty.”

Ewan ko sa'yo. Pasalamat ka talaga at nagutom ako kasi kung hindi, hindi naman talaga ako sasama sa'yo. Napairap na lang ako kasi hindi ko ayaw ko namang ipamukha sa kaniya na bad trip ako. Minsan na nga lang kami magkita, susungitan ko pa nang bongga.

The elevator opens at the basement. We rode his car to some classy yet simple restaurant. Bakit nga ba hindi na lang doon sa office? Tried and tested na ang mga pagkain doon at safe p— 'Wag ka na ngang kumontra, Martina. Kahit ngayon lang at nandito na kayo. Dami mo laging say eh. Fine! Nakakatawa lang ding isipin na nagpa-reserve na pala siya for two. Ready na rin 'yung food at kakain na lang kami. So, paano pala kung hindi ako pumayag? Sayang naman.

“Fudge, Lasagna!” I am about to point and dip my finger on Lasagna when he grab my hand.

“Can't you just sit down first?” he told me, laughing.

“Fine.”

Pinaghila niya ako ng upuan saka siya naupo sa harap ko.

“Excited, eh? Ang alam ko ako ang gutom,” pang-aasar niya at tumatawa na naman siya.

“Happy, eh? Dinaig mo pa ang bungisngis na sanggol o kaya naman ay ang bungal na tuwang-tuwa dahil diyan sa abot tainga mong ngiti,” I snap back at him and he laugh more harder.

Gutom din ako. Ano ba? Ang sama niya.

“Damn you, Rafael Vincent Mortel, you are so good at making things hard, complicated,” I mumbled.

“What? Hahaha,” he asked after a quite recovery from his full of laughter moment.

He didn't heard it, thank goodness. If he did? Eh, 'di siya na ang hindi bingi. Ibitin ko siya nang patiwarik diyan eh.