Zijn ogen vermoorden me*Herschrijven*

Hoofdstuk 5

Ik loop door de donkere gang. Ik krijg de rillingen als ik een koude wind over mijn wangen voel gaan. 'Rechtsaf' mompelt Thomas.

Ik doe wat hij zegt. Er hangt een stilte die me ongemakkelijk doet voelen. Ik kijk om me heen maar het enige wat ik zie is duisternis.

In de verte zie ik een lichtje branden. 'Bij dat licht is de testkamer' hoor ik Thomas zeggen. Ik knik, als ik erachter kom dat hij me niet kan zien begin ik te blozen. 'Wat gaan ze met me doen?' vraag ik om de stilte te verbreken. Er gaat een wilkekeurige rilling over mijn ruggengraat als zijn hand perongelijk de mijne raakt. Het lichtje komt steeds dichterbij en mijn benen willen wegrennen. 'Ze gaan je kracht testen, je uithoudingsvermogen, je pijngrens en of je echt een van de Moralen bent' ik huiver bij zijn woorden. Gahd, dalijk houd ik het niet vol. Wat als ik een Moraal ben? En wat als ik het niet ben. Ik ga met mijn hand door mijn haren. Ik voel ogen prikken in mijn rug. Langzaam kijk ik opzij. 'Ben je zenuwachtig?' vraagt Thomas. Ik zucht. 'Ja' zeg ik. Ik merk dat hij stopt met lopen. Ik voel hoe zijn vingers zich in de mijne vlechten. 'Het komt goed, ik ben bij je zoals ik beloofd heb' zegt hij. Ik kijk naar onze handen, op een of andere manier kan ik zijn gezicht makkelijk zien. 'Wat als ik niet Moraal ben? En wat als ik het wel ben? Ik ben niet bang voor de test, ik ben bang voor de uitkomst' zeg ik. Thomas kijkt me begrijpelijk aan. 'God, ik wil opeens niet meer' mompel ik terwijl ik naar het lichtje verderop kijk. 'Ik snap het, maar je moet het doen' zegt hij. Ik kijk hem weer aan. 'Moet ik het echt doen? Kan ik niet zelf kiezen of ik het wil of niet?' zeg ik. Thomas zucht en gaat met zijn duim over de brug van mijn hand. 'Kom' zegt hij. Hij trekt me mee naar het lichtje. Ik zucht en loop moeizaam achter hem aan. Als we bij het lichtje zijn aangekomen komen we tot stilstand. We staan voor een grote ijzeren deur. De deur staat hier al langer want het ijzer is stroef en er is roest te zien in de hoekjes. 'Ik mag niet naar binnen' zegt Thomas. Ik verstijf. 'Maa-' 'sorry, ik kan er niks aandoen het is te gevaarlijk. Je bent namelijk nog nooit veranderd. De eerste keer dat iemand veranderd worden ze meestal erg geweldadig' zegt Thomas. Ik zucht en knik. Langzaam duw ik de deur open. 'Succes' hoor ik Thomas nog zeggen voordat we gescheiden worden door de klap van de deur. Opeens voel ik de zenuwen erger worden. Ik kijk de ruimte rond. Heel de ruimte is van ijzer en hier en daar zitten er krassen van klauwen op de muur. Ik ril.
'Neem plaats in de stoel' zegt een stem die uit de speakers komt. Ik doe wat er gezegd word, alleen om hier snel weer weg te zijn. Ik plof neer op de stoel, ik voel het ijzere staal op mijn benen waardoor er een koude rilling over mijn lichaam heen gaat.

Als ik 3 seconden zit word het donker in de kamer. Ik verlies mijn zicht. Ik hoor een ijzige kreet en ik weet meteen wat het betekend. 'Godver..' mompel ik. Ik spring op uit de stoel en kijk de ruimte door. Ik zie niks behalve zwart. Ik heb licht nodig. Ik schuifel langzaam door de ruimte opzoek naar een lichtknop. Ik hoor weer een kreet en dit keer is hij dichterbij. 'Kutzooi' mompel ik. Wat geeft licht, denk Hanna denk. De Moralen.

Weer hoor ik een kreet. Hoe transformeer ik? Dat heeft Thomas me nooit gezegd.

Paniek onstaat en ik kijk angstig om me heen. Denk goed na Hanna, hij heeft ooit wel wat gezegd erover. Begin bij het begin. Ik ga de dag over en opeens schiet het me te tebinnen. 'Maar eerst moet je het activeren' zegt hij. 'Hoe?' vraag ik. 'Wind me op' zegt hij.

Ik kijk om me heen. Alweer klinkt er een kreet. Dit keer is hij heel dichtbij. Ik gok iets van 5 meter van me vandaan. Ik kijk naar de plek waar het geluid vandaan komt. Ik ga dood, ik ga dood, kut, dit is het einde. Opeens krijg ik het warm, een scheut van energie schiet door me heen. Opeens zie ik alles, een fel licht zorgt ervoor dat ik alles weer kan zien. Ik zie een zwart ding over het dak klimmen. Ik knikker 1 keer en opeens staat hij voor me. Ik voel woede in me opkomen. Ik haal uit en duw het zwarte ding weg. Ik geef hem een harde klap op zijn slaap waardoor hij bewusteloos op de grond ligt. Maar die ogen. Ik kijk snel weg als ik besef wat Thomas zei. Maar zal dit wezen ook ooit onschuldig zijn geweest, heeft dit wezen ooit een keer de fout gemaakt om te lang te staren. Langzaam voel ik de warmte wegtrekken uit mijn lichaam en het licht sterft af.
'Neem plaats in de stoel' ik doe wat de stem zegt. Ik als mijn lichaam de stoel raakt word mijn lichaam vastgehouden door ijzeren banden. Ik schrik en probeer mezelf los te trekken, zonder succes. Ik gil als er een schok door me heen gaat. De schokken komen in een bepaald ritme achter elkaar. Ik probeer me op iets anders te concentreren maar dat lukt niet. Na 2 minuten lijden houd het allemaal op. Hijgend hang ik in de stoel. 'Ga op de loopband staan' Ik zucht. De test voor mijn uithoudingsvermogen. Ik doe wat de stem zegt. Als ik erop sta gaat de loopband aan. Het tempo word opgebouwd en als snel ren ik op vol tempo. Na 10 minuten rennen ga ik op de rand van de loopband staan. Mijn benen branden en ik haal moeizaam adem. Dan gaat het licht aan. De deur gaat open. Langzaam loop ik er naartoe.

'Uitslag: Positief' klinkt er vanuit de speaker. Ik duw de deur verder open en ik loop hijgend naar buiten. Ik kijk meteen recht in de ogen van Thomas. 'Je bent gebleven' zeg ik. Thomas grijnst. 'En?' vraagt hij. 'Positief' zeg ik. 'Je bent Moraal' zegt Thomas tenslotte.

'Hoe voel je je?' vraagt hij. 'Uitgeput' zeg ik terwijl ik met mijn rug tegen de muur leun. Thomas barst in lachen uit. Ik frons. 'Je..' zegt hij. Ik haal een mondhoek op. 'Je.. Je haar' zegt hij. Mijn ogen worden groot. Ik ren door de gang heen naar mijn kamer. Als ik ben aangekomen hijg ik weer mijn longen uit mijn lijf. Snel kijk ik in de spiegel. Ik zucht, mijn haar staat zowat rechtop. Ik zie er uit als een leeuw. 'Mens, ik ben blij dat die training voorbij is' zeg ik in mezelf.