SUS VE ÖP!

SERTAN..

PS. MultiMedya : Sertan

- " Tamam." dedim koluna girerek. Birlikte yavaşça merdivenlerden inerken Koray yürümekte zorlanıyodu. Ağırlığı tamamen kollarımdaydı, beline sarıldım, boynuma attı bir kolunu. Aşağıya indik, arabaya doğru yürümeye başladı.

- " Olmaz, böyle kullanamazsın."

- " Tamam, al anahtarı."

Elime tutuşturdu arabanın anahtarını, Koray'ı yandaki koltuğa oturttuktan sonra geçtim direksiyonun başına. Sarhoştu, gözleri kapanmak üzereydi ama yolu tarif etti. O lanet eve geldik. Tekrar. O iğrenç geceyi yaşadığımız eve..

Koray'ı tekrar yüklenir gibi taşıdım eve, içeri girdik. Salondaki koltuğa bıraktım bedenini, kapattı hemen gözlerini. Sızdı.

Sessizce çıktım, eve döndüm. Büyük ihtimal bunları hatırlamayacaktı, benimse taksiye binmekten başka çarem yoktu. Tam tamına giden bir 20 tl daha. Ne güzel. Lak lak konuşan konuşan şoför de cabası.

Sonunda eve geri dönüp, kapıyı açtım. Salona geçtim, uzandım koltuğa. Gözlerimi kapamak üzereyken bir karaltı farkettim, annemin odasının önünde bir gölge gibi duran karaltı.. Can havliyle ışığı yakınca tekrar karşılaştım onunla. Sertan'la.

- " Sertan!"

- " Sertan, evet."

- Köpek! Hala nasıl yüzüme bakabiliyosun sen? Hangi yüzle!"

- " Nur, sakin ol. Milleti başımıza toplama."

- " Defol Sertan. Git burdan. Sana katlanamıyorum."

- " Umrumda değil. Mecburdum."

- " Beni satmaya mı? Kardeşini mi? Koray gelmeseydi, ne olcaktı biliyo musun?"

Koray geldiğinde ne olmuştu ki..

- " Tamam salaklık ettim. Pişmanım zaten."

- " Çok sağol o zaman içimi rahatlattın. Git şimdi."

- " Gidecek bi yerim yok."

- " Umrumda değil."

- " Nur. Özür dilerim abicim. Vallahi çok pişmanım, yemin ederim."

- " Sertan artık hiçbir şeyin önemi yok. Tamam mı? Sen benim için zerre kadar bir şey anlam ifade etmiyosun. Şerefsizsin. Namussuz! "

- " Haklısın. Burdan çıktığım an beni öldürecekler. Beni ölüme atacak kadar vicdansız mısın peki?"

- " Ben annemin, babamın kızıyım Sertan. Hatırladın mı onları?"

Karşımda çocuk gibi ağlamaya başladı. Tuttum kendimi. Ağlamadım.

- " Ne yapıyosan yap. Bana bi daha sakın bulaşma Sertan. Sana yemin ediyorum, ölümü göze alacak kadar körüm artık. Anladın mı?"

- " Ben de sana söz veriyorum, adam olucam artık. Affet beni."

Kollarını açarak yaklaştı ama, geri ittim. Vicdanım gram sızlamıyo ona karşı. Bir insana verilebilecek en büyük ceza, onu görmezden gelmek değil mi?

Odama dönüp kapıyı kitledim. Kendimi ne kadar zorladığımı biliyorum, ama en sonunda gözlerimi kapatmıştım. Uykuya dalmak.. Yarı ölüm. Pek te yaşadığım söylenemez di mi?

07:55

Gözlerimi saate diktim, yere attığım kulaklığı ipod'a taktım. Ne kadar müzik biriktirdiysem, hepsini ardarda dinledim. 40 küsür kadar falan. Bitirmeye de niyetim yoktu. Olanları düşünmeye de.. Uyuşukluk abidesi gibi, saatlerce çıkmak istemedim yataktan. Kanamam da azalmıştı, acılarım da. En azından bedensel acıdan biraz olsun kurtulmuşum, ruhumun acısını şarkılarla sarmak istiyorum. Onlara sarılmak..