Second Chances

Hoofdstuk 20

POV Dokyeom
__________
"In gevangenschap door het stelen van de Mona Lisa."
__________
Dag 1 - 20:18

"Wat ben ik blij dat ik jullie ken." Zegt Seungkwan zacht. "En wij zijn blij dat we jou kennen." Antwoord ik. Hoshi knikt instemmend. "Hoe gaat het met je enkel?" Vraagt Hoshi. Seungkwan haalt zijn schouders op terwijl hij naar zijn dikke enkel staart. "Tja," mompelt hij, "wat zou ik eens zeggen..." Ik leg mijn hand op zijn schouder. "Het had niet moeten gebeuren. Het spijt me." Zegt Hoshi. "Hoshi, hoe vaak moet ik het nog zeggen: het is niet jouw schuld!" Roept Seungkwan. "Stomme appels."

"Wat was dat?" Zeg ik gespannen als ik geluiden uit de bosjes hoor komen. "Wat is wat?" Vraagt Hoshi verward. "Dat geritsel!" Sis ik. "Ik hoor geen gerit-" Seungkwan onderbreekt Hoshi. "Stil eens even... Ik hoor het ook!" Voorzichtig sta ik op en doe een paar stappen in de richting van de bosjes. "Doe voorzichtig!" Roept Seungkwan. Stapje voor stapje kom ik dichterbij de bosjes.

Op het moment dat ik ben aangekomen bij de struiken, zie ik wat het geluid maakte. Mijn lichaam verstijft en mijn benen lijken van beton te zijn. Een stukje verderop staat een grote, bruine beer. "Dokyeom?" Hoor ik achter me. Ik dwing mezelf om terug te lopen. Zo voorzichtig mogelijk draai ik me om, en loop ik terug naar Hoshi en Seungkwan.

"Wat was het? Je bent zo wit als een lijk joh!" Zegt Hoshi. "E-een b-beer. We m-moeten weg." De woorden komen moeizaam uit mijn mond. "Wat?! Een beer?! Je bent gek." Roept Hoshi. "We moeten weg." Zeg ik gehaast. "Nu!"

Seungkwan slaat zijn armen over de schouders van Hoshi en mij heen. "Jongens..." Mompelt Seungkwan. "Ja?" Ik kijk Seungkwan vragend aan. Hij kijkt doodsbang voor zich uit. Ik volg zijn blik en kijk recht in de zwarte kraaloogjes van de enorme, bruine beer. "Shit." Mompel ik.

We staan oog en oog met de beer. "Ziet hij ons?" Vraagt Seungkwan. De beer staat ongeveer 20 meter van ons af. Hij staart ons met een ijskoude blik aan. "Volgens mij niet." Zegt Hoshi. Op dat moment brult de beer en loopt dan op ons af. "Rennen!" Schreeuw ik. Moeizaam draaien we ons om en beginnen we te rennen.

Gespannen kijk ik over mijn schouder heen. De beer zit achter ons aan. Het is zeker geen nieuwtje dat beren harder kunnen rennen dan mensen. Het duurt zeker niet lang totdat de beer heeft ons allemaal te pakken heeft. "We gaan te langzaam!" Schreeuwt Hoshi. Ik pak Seungkwan's benen en til hem op. Hoshi rent voor ons uit en maakt snelheid.

Ik werp een blik op Seungkwan. De opgedroogde tranen zitten over zijn hele gezicht en zijn ogen zien er rood en moe uit. Hij kijkt naar de beer, die ons achtervolgt. "Dokyeom..." Mompelt hij. "Ja?" Roep ik hijgend. "Je moet me laten gaan. Je gaat te langzaam als je mij moet dragen." Zegt hij terwijl hij nog steeds achter ons kijkt. "Ben je gek?!" Schreeuw ik. "Dat ga ik niet doen!" Voeg ik toe. "Je moet! Alsjeblieft! Anders gaan we er allebei aan... Hoshi kan niet zonder je, dat weet je zelf ook wel." Zegt Seungkwan. "Maar Hoshi kan ook niet zonder zou, Seungkwan! En ik kan ook niet zonder je, echt niet! Ik ga toch niet zo maar overlaten aan die beer?!" Ik voel hoe mijn benen beginnen te protesteren tegen het geren.

"Dokyeom, alsjeblieft." Seungkwan knijpt zachtjes in mijn arm. "Voor mij." Ik schud protesterend mijn hoofd. "Je kan me nu neerzetten of ik ga er zelf voor zorgen dat ik val, je mag kiezen." Ik negeer de woorden van Seungkwan. "Het ging toch al niks worden, met een gebroken enkel. Het is beter zo. Jullie moeten winnen, beloofd?" Zegt hij tegen me. De eerste traan rolt over mijn wang. "Beloofd?" Vraagt Seungkwan nog een keer. Ik knik en kijk Seungkwan aan.

"Je kan me neerzetten." Ik verlaag mijn tempo en kijk over mijn schouder. De beer loopt een eindje verderop, maar we hebben maar een kleine voorsprong. Tegen mijn wil in leg ik Seungkwan voorzichtig neer. Ik pak zijn handen vast en sluit ze in mijn die van mij. "We zullen je nooit vergeten. Je bent een held. Bedankt voor alles. We gaan voor je winnen." De woorden rollen met tegenzin uit mijn mond. Seungkwan knikt naar me en sluit vredig zijn ogen. Ik laat zijn handen los en draai me om. Zo hard als ik kan ren ik weg.

Ik wil het niet horen. Ik wil het niet zien.

Terwijl de tranen over mijn wangen stromen ren ik weg. Weg van een van mijn beste vrienden. Seungkwan. We gaan hem missen.