Rüyamın içinden sıyrıldığımda yine havanın karanlık olduğunu biliyordum. Muhtemelen saat yine 3 buçuktu. Yüzsüzlüğüm zarar mı görmüştü bilmiyordum ama bir süredir de olsa mutlu uyandığım bu saatte uyanmak istemiyordum.
Ona kırılmaya, kızmaya hakkım yoktu. Kendime kırılıyor, kızıyordum. Kendi içimde fırtınalar estiriyordum.
"Fırat." dedi güzel sesli çocuk.
"Uyandın mı?"
Cevap vermedim. Yatağından kalktığını duydum. Yavaş adımlarla bana yaklaştı. Bakışları sırtımı yakıyordu sanki.
"Uyanıksın biliyorum." yatağıma oturduğumu hissettim. Çok yakındı. Yüzüme doğru eğilmişti. Vücudundan yayılan sıcaklık yakıyordu oysa bana dokunmuyordu bile.
Cevap vermemeye devam ediyordum.
"Nefeslerin düzensiz." Çok yakınımdaydı, nefesi yüzüme vuruyordu.
Direnemedim, gözlerimi açtım.
"Uyanmak istemiyorum." dedim çatallı bir sesle.
"İyi misin?" diye sordu.
Umrunda mı?
Sahiden umrunda mı?
"İyiyim." dedim "Biraz uzaklaşırsan hani daha iyi olacağım."
Bir şey demeden geri çekildi. Hala yatağımın üzerindeydi. Beni itekleyerek oturup sırtını yatak başlığına dayadı.
İkimizde konuşmuyorduk. Sanki birimiz bir şeyler söylesin diye bekliyor gibiydik.
"Fırat." dedi zayıf bir sesle.
"Emir." diye yanıt verdim.
"Şey diyecektim."
"Ölmeni istemem."
"Şimdi böyle mi diyorsun sahiden?" diye sordum inanamayarak.
"Gerçekten şizofren olduğuma inanacağım artık." diye devam ettim.
"Burası ile gerçek hayatım arasında bağ kuramıyorum." dedi sadece.
Felsefe mi yapıyorduk amınakoyim. Seni istemiyorum dese yine, yeterdi.
"Anlamıyorum seni." diye soludum.
"Sadece." dedi "Senden nefret ediyorum ama tamamiyle değil."
"Kafam karışık of." Tavana bakarak ofladı.
"Emir." dedim "Bir oyun oynamak zorunda değiliz, sadece hayatımda ol işte."
"Bilmiyorum amk bilmiyorum."
"Boşversene uyumak istiyorum." dedim yorgun bir sesle.
Hakkım yoktu ama kırgındım işte.
"Ezgi orada o soruyu sorsun istemezdim." dedi beni duymamış gibi.
"Sonra bende gittim zaten."
Bunu duymak rahatlatmıştı. Ama o zaman o kadar saat neredeydi? Ben odada depresyonik tavırlarla cips yiyip film izlerden nerdeydi?
"Tamam Emir."
"Sen böyle davranmazdın ama." dedi çocukça bir sesle.
"Keyfim yok." dedim.
Vazgeçmeme şu kadar kalmıştı. İstemiyordum vazgeçmek, ama yoruluyordum. İçimdeki ona dair her şey ufak bir kıvılcım gibiydi; ya zayıf bir esintiyle sönecek ya da güçlü bir rüzgarla daha da güçlenecekti.
YOU ARE READING
ANAFOR (BOYXBOY)
Teen Fiction"Bir gün pişman olacaksın biliyorum." dedi genç çocuk neredeyse fısıltıyla. "Ama her şey için çok geç olacak." "Senin de bana ne kardeşim demeye ne de yüzüme bakmaya yüzün olacak." ??? // 2 erkeğin aşkını içermektedir. Rahatsız olacaksanız okumak zo...
