C.09

163 12 27
                                    

He was gripping tightly on the railings, tears streaming down his face as he witnessed what a happy story is suppose to look like. A story with a happy ending, unlike what they had. How envious he is that he can never have him the way he did before. It pains him further to see with his very eyes that Wonwoo is looking at someone the way he did before with him.

He took a deep breath and slapped both of his cheeks with his hands to snap out of it. Pinunasan niya na rin ang bakas ng mga luha sa kaniyang mga pisngi. Napatingin ulit siya sa kanilang dalawa sa huling pagkakataon, kinukunbinsi ang kaniyang sarili na ayos lang basta masaya si Wonwoo.

Kung mahal mo talaga ang isang tao, kaya mo silang pakawalan kung 'yon ang magpapaligaya sa kaniya. Kaya kahit nasasaktan siya basta ang ginagawa niyang ito ay para sa kaniya, kakayanin niyang tiisin ang sakit at gagawin niya ang lahat para maging masaya para sa kaniya. Minsan napapaisip nalang siya na sana pwede pang ibalik ang panahon para ibahin ang lahat ng pangyayari. Sana maaga niya siyang tinakas sa kulungan na 'yon, sa ganoon ay sana naging masaya sila at nagpakalayo layo. Pero huli na noong naisip niya ito kaya kahit na anong kunbinsi niya sa sarili, nandoon pa rin ang pagsisisi sa kaniyang puso.

"Sana ako nalang ulit."

Nagulat siya nang makarinig siya ng hindi pamilyar na boses na nanggaling sa kaniyang tabi. Napalingon siya dito at nasilayan ang lalaking hindi katangkaran at may maamong mukha na para bang isang anghel na bumaba sa lupa. Kinabahan siya sa biglang pagsulpot nito, iniisip kung kailan pa ba siya nakarating at baka nasaksihan niya lahat ng pagdadrama niya. Hindi siya nilingon nito at patuloy pa ring nakatingin sa ibaba kung saan nandoon ang magkasintahan.

"'Yon rin ba iniisip mo habang nakatingin sa kanila?" Ngumiti siya pero habang tinitignan siya ni Mingyu, ang bigat sa pakiramdam na para bang pilit na pilit ito.

"Kanina ka pa ba dito?"

"Paano kapag sinabi kong oo?" Mapilyong sagot ng kaniyang panauhin.

Mingyu remained silent, not knowing how to respond to such an awkward situation. He was raking his brain for something or anything to get out of it but before he could say anything, the other spoke again.

"It's cruel, isn't it? How we can never have what we had before. And all we can do is try our best to be happy for them because we can never give them the happiness they deserved when they belonged to us." He had a fond look on his eyes as he smiled gently, staring down at the couple laughing heartily at one another.

"As long as he's happy and well, I am too. Even though I'm cursed for the sins I did. But I did all of it out of love. I did all of it for him. My favorite human. My Jihoonie." His eyes were full of love and Mingyu understands all too well.

"Alam kong parehas tayo. Parehas tayong sinumpa na mamahalin natin sila kahit saang buhay tayo mapadpad kasi 'yon ang pinangako natin."

This time, he faced Mingyu with a smile. He held his hand out as a gesture of courtesy. Although The taller male was taken aback, he took it nonetheless and shook it.

"Yoon Jeonghan, the flightless angel who defied heaven by falling in love with a human. I'm glad to meet another broken heart. At least I'm not the only one." He chuckled as soft breezes tickled their skins and slightly messed Jeonghan's hair.

Another unfortunate heart revealed with his story untold.

His voice yearns to be heard, his heart longs to be felt.

And soon, his story will be unfold.

Faded » meanieWhere stories live. Discover now