I am Underdosed (MingKit Fanfiction - Tagalog)

Chapter 18: Norepinephrine

Vocabulary!!!

Norepinephrine - Also known as Noradrenaline. Released by the Beta-Adrenal gland. Converts to Epinephrine (Adrenaline) which makes us awake or alive. Administered with Dopamine for better pharmacologic response.

Dopamine - Hormone which gives us motivation or happiness.

Serotonin - Hormone responsible for sleeping and stress.

For more understanding:
Serotonin + Dopamine = Stress eating
Dopamine + Norepinephrine = Energy and Motivation
Serotonin + Norepinephrine = Anxiety

•••

"Wala ka nang kawala."

"Wag ka nang pakipot!"

Nasa isang lugar ako na madilim. Naaninagan ko ang tatlong tunnel sa harap ko.

Paulit-ulit kong naririnig ang boses ng isang lalaki. Hindi ko maintindihan kung bakit ako nanginging. Hindi naman malamig dito  para manginig dito.

"Iba ka sa mga Felaez."

Lalo pa akong nanginig sa narinig ko. Binalot na ako ng takot at tuluyan na akong lumuha.

Bumilis pa nang bumilis ang mga boses na naririnig ko hanggang sa magsabay-sabay na ang mga ito. Tinakpan ko ang mga tainga ko upang hindi ko marinig ang mga boses pero naririnig ko parin.

Three human figures appeared coming out each of the three tunnels. They were wearing a long sleeved polo with a necktie and walked slowly towards me.

I tried to move my feet but I can't. I looked down on my feet and it was held by hands grown from the ground I was standing.

I looked back at the figures hoping they won't go near me but it's too late.

They all looked like Mr. Troy Funtabello but with different creepy appearances.

The first body was old and skinny and blood was dripping out of its mouth.

The second body looked undead. Its skin was pale and gray. Ants and worms were crawling over its face and arms.

The third body has blank white eyes and pale dry lips.

"Wala ka nang kawala." They all said in unison.

I closed my eyes and screamed.

Bumangon akong hinahabol ang paghinga ko. Pakiramdam ko ay para akong tumakbo ng 20 laps sa track n' field.

"Diyos ko salamat!" Niyakap ako ni mama. Sumunod na yumakap sa akin si papa.

Umiiyak sina Kuya Forth at Beam. Nakasubsob naman ang mukha ni Ming sa mga kamay niya at halata namang umiiyak din siya.

"Revived na ang pasyente as of 9:48 pm." Sabi ng doktor. Nakita kong nililigpit na ang defibrillator sa tabi ng kama ko.

Hinihingal parin ako.

"Anong nangyari?" Tanong ko.

"Muntik ka nang bawian ng buhay. You were in unconscious for 6 hours. Masyadong bumaba ang adrenaline mo kaya naginject ako ng Norepinephrine at ng Dopamine sa'yo. Luckily, you responded well sa defibrillators." Paliwanag ng doktor.

"Mabuti naman buhay ang anak ko!" Sabi ni mama habang umiiyak. Hinahalikan ni mama ang noo ko at si papa naman ay sa pisngi ko naman humahalik.

Mabuti nga at buhay ako.

"I need to talk to the patient alone. Puwede bang iwan niyo muna kami ng pasyente?" Tanong ng doktor.

"Okay po dok." Sagot ni papa.