One Shots (Greek)

Το βράδυ

(Μετά από 1 χρόνο 2ο κεφάλαιο γιούπιιιιιι)

Η ώρα είναι 10:45 και κάθομαι στον καναπέ κοιτάζοντας την αγαπημένη μου σειρά στο FoxLife, το Grey's Anatomy. ΕΥΤΥΧΩΣ που ο Paul πέθανε και η Jo μπορεί επιτέλους να παντρευτεί τον Alex.

Μετά από λίγο κατεβαίνει και ο Άρης ντυμένος και στολισμένος. Μου είχε πει ότι θα βγει με την παρέα του. Ναι οκ. Και μαζί έχουμε να βγούμε 2,5 μήνες. Με πειράζει που θα βγει με τους φίλους του να πω την αλήθεια αλλά δεν θέλω να του το πω.

"Γεια σου μωρό μου" με φιλάει.

"Θα βγεις ε?" τον ρώτησα.

"Ναι, στο είπα και πριν" είπε καθώς κούμπωνε το πουκάμισό του.

Έσκυψα το κεφάλι μου.

"Τι έπαθες τώρα?" με ρώτησε και έκατσε δίπλα μου. Να σου πω τι έπαθα?

"Ρε συ Άρη έχουμε να βγούμε μαζί 2,5 μήνες και εσύ βγαίνεις με τους φίλους σου."

"Μελίνα σε ενημέρωσα ότι θα βγω το βράδυ. Και στο κάτω κάτω δεν είπα ότι δεν θα βγούμε μαζί, απλά έτυχε σήμερα που είναι τα γενέθλια του Πέτρου"

"Δεν θέλω να είσαι έξω μόνος σου με ένα τσούρμο άντρες που πίνετε όλοι και καπνίζετε και όλες τις σαβουρογκόμενες να γλείφονται πάνω σου!" φώναξα.

"Μελίνα δεν είμαι 10 χρονών να μου λες τι να κάνω και τι. Όποτε θέλω θα βγαίνω, με όποιον θέλω και μέχρι ότι ώρα θέλω!" μου φώναξε.

"Ρε Άρη σε παρακαλώ"

"Μελίνα πρέπει να το κόψεις αυτό το υπερπροστατευτικό σου! Δεν γίνεται άλλο! Κάθε φορά με ποιον θα βγω, που θα βγω, τι θα πιω! Βαρέθηκα πια!" η φωνή του έγινε πιο έντονη και φαινόταν αρκετά νευριασμένος. 

"Το κάνω επειδή σε αγαπάω ενώ εσ-" φώναξα και ήρθα απέναντι του.

"Εγώ τι? Τι εγώ? Δεν σε αγαπάω μήπως? Αυτό έχεις καταλάβει τόσα χρόνια το κερατό μου?"

"Άρη-" 

"Τι Άρη γαμώ την πουτάνα μου? Μελίνα έχω κάνει τεράστια υπομονή τόσα χρόνια με αυτό το θέμα! Δεν θέλω γαμώτο να με ανακρίνεις κάθε φορά! Γιατί ζηλεύεις τόσο γαμημένα πολύ"? είναι τόσο θυμωμένος.

"Άρη σε παρακαλώ το κάνω επειδή σ'αγαπάω!"

"Μην κάνεις σαν την μάνα μου γαμώτο" με έπιασε από το μπράτσο. 

"Κατάλαβε επιτέλους ότι δ-"

"Τι να καταλάβω γαμώτο? Μην μιλάς άλλο απλά. Εγώ φεύγω, Μην αρχίσεις τα τηλέφωνα, δεν θα στο σηκώσω. Γεια"

Άρπαξε το σακάκι του κι έφυγε. Μάλιστα. Τα δάκρυα μου έκαναν την εμφάνιση τους. Εξάλλου το έχω συνηθίσει. Κάθε μέρα κλαίω εδώ και 7 μήνες. Από τον θάνατο της μητέρας μου. 

Ανέβηκα αμέσως πάνω και κουκουλώθηκα κάτω από τα σκεπάσματα ακούγοντας το Perfect του Εd Sheeran. Το αγαπάω αυτό το κομμάτι.

Η ώρα είναι 4:40 πμ και νομίζω ότι άκουσα μία πόρτα να κλείνει πριν λίγη ώρα. Θα ήρθε ο Άρης. 

Αλλά αυτό που με ενοχλεί εδώ και πολλές ώρες είναι η κοιλιά μου. Ο πόνος είναι τόσο δυνατός εδώ και λίγη ώρα που έχω διπλωθεί. Τι είναι πάλι αυτό?

5:25. Ο πόνος δεν υποχωρεί και είμαι ακόμα διπλωμένη στα δύο. Ίσα ίσα έχει γίνει πολύ πιο έντονος. Κλαίω τόσο πολύ και τόσο δυνατά και φοβάμαι μην τον ξυπνήσω. Δεν θέλω να τον νευριάσω πάλι. Αου. Πονάω τόσο μα τόσο πολύ. Τα μάτια μου στέγνωσαν από το κλάμα. Μάλλον ήρθε η ώρα να τον ξυπνήσω.

Σηκώνομαι με μεγάλη δυσκολία και κατεβαίνω τις σκάλες και τον βρίσκω στον καναπέ. Το μωρό μου. Κοιμήθηκε εδώ.

Πλησιάζω κοντά του κρατώντας την κοιλιά μου και σιγοκλαίγοντας. 

"Άρη" ρουφάω την μύτη μου. Πονάει.

"Άρη ξύπνα!" Αου! Φώναξα και ξέσπασα σε κλάματα. 

Σηκώνεται ξαφνικά τρομαγμένος και αγουροξυπνημένος και αμέσως το βλέμμα του παίρνει ένα ύφος ανησυχίας. Με κοιτάει στα μάτια. Είναι τρομαγμένος.

"Μελίνα! Τι τι έγινε τι έπαθες?"

"Άρη η κοιλιά μου δεν μπορώ" πλάνταξα.

"Που που σε πονάει?" με έπιασε από την μέση και με έβαλε να κάτσω δίπλα του.

"Κάτω αριστερά. Φοβάμαι Άρη!"

"Μην φοβάσαι μωρό μου, έλα ξάπλωσε εδώ"

Με ξάπλωσε απαλά ενώ αυτός σηκώθηκε. Έψαχνε το κινητό του αλλά δεν το έβρισκε.

"Που στο διάολο είναι γαμώτο!!" φώναξε.

Όταν το βρήκε κάλεσε το 166 αμέσως.

"Πότε άρχισε ο πόνος καρδιά μου?" Με χάιδεψε τρυφερά.

"Γύρω στις 12" πονάω τόσο πολύ.

"Τόσες ώρες πονάς? Και γιατί δεν με πήρες τηλέφωνο?" ρώτησε.

"Είπες ότι δεν θ-"

"Συγγνώμη μωρό μου. Χίλια συγγνώμη εγώ φταίω. Έπρεπε να με πάρεις τηλέφωνο. Εγώ φταίω. Είμαι πολύ μαλάκας."

"Φοβάμαι Άρη" είπα κλαίγοντας.

"Όταν είμαστε μαζί δεν θα φοβάσαι τίποτα! Μ'ακούς? Τίποτα!"

"Σ'αγαπάω" με πήρε σφιχτά στην αγκαλιά του.

"Κι εγώ μωρό μου. Κι εγώ"

Ξαφνικά ακούστηκαν από μακριά οι σειρήνες του ασθενοφόρου. Επιτέλους.

Heyyyy yooo! Ελπίζω να σας άρεσε. Εγώ το λάτρεψα!

Μην ξεχάσετε να πατήσετε το αστεράκι άμα σας άρεσε! Σας φιλώ <3