Like a daydream

11. Niedopowiedzenia, nie ten czas, coś jeszcze na 'nie'?

Przez następne dwa tygodnie nie widziała Roberta na oczy ani razu. Chociaż czuła, że go za szybko nie zobaczy, kiedy zamykała za nim drzwi. Powinno ją w sumie to obejść tyle co nic, ale on zaczął jej się podobać na poważnie. Momentami snuła się jak cień, czego Oliwia miała już w pewnym momencie, po prostu dość.

- Nika mały ruch jest teraz, a chciałabym pogadać z Majką. Dasz radę? - spytała dziewczynę, którą zatrudniły parę dni temu. Była młodsza od nich o 3 lata, ale strasznie ją polubiły od samej już rozmowy i dnia próbnego.

- Liwka, nie ma problemu. Pogadaj z nią, bo ewidentnie widać, że coś ją meczy. Ja wam zaraz zrobię dobrą kawę. - odparła z uśmiechem.

- Dziękuję ci bardzo. Na prawdę cieszę się, że to ty z nami pracujesz. - szczerze się cieszyła.

- To ja dziękuję, że mogę z wami pracować. Teraz zmykaj do Majki.

Oliwia zastała Majkę, jak wkładała do piekarnika ostatnie partie babeczek, które były na zamówienie.

- Majka masz chwilę?- spytała niepewnie.

- Oli, dla ciebie zawsze. No to mów, o co chodzi. - wytarła ręce w fartuszek i usiadła na krześle.

- To ty mi powiedz o co chodzi. - wzrok jakim na nią patrzyła, mówił sam za siebie.

- Nie rozumiem. O czym mówisz?

- Maja, dobrze wiesz o czym mówię. Snujesz się od dwóch tygodni bez humoru. Wiesz przez pierwsze dni wierzyłam, że możesz się źle czuć, ale teraz już nie. Powiedz, o co chodzi?

- Nie odpuścisz, nie? - kiedy zobaczyłą, że Oliwia kręci przecząco głową, wiedziała że nie ma wyjścia i musi jej powiedzieć. - Więc to się zaczeło do mojego spaceru na plaży jak miałyśmy wolne. Wracałam z plaży i przy wejściu zaczepił mnie jakiś pijany facet, nie mogłam sobie poradzić i wtedy pojawił się Robert.

- A więc to o faceta chodzi. Mów coś więcej. - ponagliła ją Oliwia, a w tym samym momencie Dominika przyniosła im kawę.

- Jesteś wielka, dziękujemy. - odezwała się Majka i puściła całusa w powietrze.

Zaczęła od początku. Od imprezy, sytuacji w sklepie, po spotkanie przy plaży, i kawę w domu. Przy opowiadaniu o swetrze Oliwka się uśmiała, ale przy stwierdzeniu że nie ma 30-stki, dziwnie się spieła. Nie uszło to uwadze Majki.

- Widzisz?! Ty też na to drgnęłaś. Jemu o wiek chodzi. Za młoda dla niego jestem. - pożaliła się

- Tylko mnie nie chodzi o różnicę wieku, a o jego spięcie. Jestem ciekawa, o co tak na prawdę chodzi. Miał być na drugi dzień, nie ma go. Nie odzywa się. - nagle spojrzała wielkimi oczami na Majkę. - Maja, a powiedz ty mnie... On ma twój numer?

- Liwka poważnie? - spytała z wyrzutem. - Nie ma, ale jakby chciał to wie gdzie mieszkam i pracuję. Żadne tłumaczenie, z brakiem numeru telefonu.

- W sumie masz rację. No ale wiesz, może było coś dlaczego nie mógł być.

- Nie wiem, nie chce mi się o tym myśleć. Liwka, mogę pójść do domu, jak to ogarnę?

- Już idź. Ja je za ciebie dokończę. Przestań o tym myśleć. - przytuliła przyjaciółkę na pocieszenie. - Aha i weź sobie dzień wolny, po jutrze 1 listopad, jedź do rodziny.