Yeşil Peri (Peri Serisi 1) ASKIDA

19.Bölüm ~Küçük oyun~

Ben geldim. Buraya yazı yazmak çok hoşuma gidiyor. Her bölüm başında yazıyorum ama umarım rahatsız olmuyorsunuz dur. Olaysız bir bölüm oldu diyebilirim sınav haftasında olduğum için elimden geldiği kadar yüklemeye çalışıyorum çok uzun bir bölüm olmadı ama hafta sonuna 15-20 sayfalık bir bölüm yazmayı düşünüyorum. Şimdi, her zaman ki gibi sizden ufak bir isteğim var.

Genel olarak yorumlara baktığım zaman Kerem'in acı çekmesini Zeynep'in onu süründürmesini istemişsiniz.

Zeynep Kerem'e ne yapmalı? Diye soruyorum ve yorumlarınızı bekliyorum. İstediğinizi yazın. Zeynep kerem'i bıçaklasın bile deseniz yazacağım. Ahahah.

İyi okumalar!

Öyle bir boşluktayım ki beni buradan birisinin çekip alması mümkün değilmiş gibi geliyordu. Karanlıktı her yer karanlıktı önümü göremiyordum. Bir adım atsam boşluğa düşecektim. Etrafıma bakıyordum ama hiçbir şey göremiyordum.

Bir kız çocuğu ağlayarak bağırıyordu. Sesi yakında geliyordu. Boşluğa düşmek umurumda değildi sesin geldiği yöne doğru koşmaya başladım. Yaklaştıkça küçük kız çocuğunun çığlıkları artıyor ve sesini daha net duyuyordum.

"Anne!"

Birden etrafım aydınlandı her yer beyazdı bembeyaz nereden geldiğini bilmediğim bir ışık vardı. Bu ışık gözlerimin yanmasını sağlamıştı. Yavaşça gözlerimi kıstım.

Kızın bana doğru koştuğunu görebiliyordum. Ama ne kadar koşarsa koşsun yaklaşamıyordu bana.

"Anne beni bırakma!"

Bana sesleniyordu, kıvırcık saçları yemyeşil gözleri vardı. Bu küçük kız bizim kızımızdı.

Kerem ve benim.

Ellerini açmış gelmemi, ona sarılmamı istiyordu. Bir kez daha acıyla haykırdı:

"Anne beni bırakma, lütfen."

Üzerinde beyaz bir elbise vardı. Kıvırcık saçları omuzlarından aşağıya dökülüyordu. Yeşil gözleri Işıltıyla parlıyordu.

Bir Peri'yi andırıyordu.

Koşuyordum ona doğru ben koştukça benden uzaklaşıyordu. Yavaş yavaş görüntüsü silinmeye başladı.

"Anne!" diye haykırdı.

"Bebeğim!"

~~~~

"Uyan Zeynep uyan!"

Gözlerimi aniden korkuyla açtım. Yanaklarımdan yaşlar süzülüyordu. Onu bırakmıştım bebeğimi orada tek başına bırakmıştı. Bana ihtiyacı vardı. Benim sevgime ihtiyacı vardı. Ama ben onu bırakmıştım.

"Kâbustu, geçti. Yanındayım."

Kerem beni daha sıkı kavrarken gördüğüm rüyanın etkisinden çıkamamıştım hala. Nasıl bırakmıştım bebeğimi? Bana en ihtiyacı olduğu zaman da nasıl yapmıştım bunu ona?

Kerem'i kollarından ittim. Bana dokunması midemi bulandırıyordu. Ondan nefret ediyordum. Her ne olursa olsun bunu bana nasıl yapmıştı? Ben bunu hak edecek ne yapmıştım?

Bir an afallasa da kendini toplayıp ellerini üzerimden çekti.

"Bir daha sakın bana dokunma." Diye tısladım.

Kerem bana cevap vermeyip yanımdan kalktı. Üzgündü bunu gözlerinde görebiliyordum ama bu umurumda değildi. Bütün suç onda değildi ama bu hale gelmemizi o sağlamıştı. Beni kandırmıştı. Bebeğimi benden almıştı. Hayatımı benden almıştı. Beni bir hiçmişim gibi kullanmıştı.