Si Mr.MP ?! (KathNiel)

Chapter 9

Pan..pano niya nalaman? Despite of that, I felt how sincere she was. Mas lalo tuloy ako nakonsensiya.

Until I realized, saan nga pala yung bahay nito? -_-

May nakita akong playground at may isang bench. Sa sobrang pagod at hindi ko rin naman alam kung saan nakatira tong babaeng toh eh nagpahinga muna ko dito.

Naupo muna ko malapit sa kanya at pinagmamasdan yung bawat parte ng mukha niya. Bakit ko ba nagawa yun sa kanya? Hayysss.....

Babawi ako dito sa babaeng toh. I promise. Then nakatulog na rin pala ako sa tabi niya.

Nagising nalang ako na parang may yumuyugyog sakin.

"Hey, hey, hey! John! Gising!" Arg! Naman oh gusto ko pang matulog -_-

"John! John! Bakit ka natutulog diyan?! Umuwi na tayo! 10pm na kaya ng gabi!"

Ang ingay naman ng babaeng toh kitang-----

Naknam?! 10pm na?! Pagtingin ko sa wristwatch ko, aba tama nga! Nako! Baka hinahanap na toh sa bahay nila.

*yawn

"Ang ingay naman nito! Oo na tara na umuwi na tayo, saan ba bahay niyo?" 

"Ah eh diyan nalang sa malapit, salamat pero kaya ko na una na ko ah?"

"Psh."

"Bakit?"

"Sa tingin mo, iiwan kita sa gitna ng dilim ng ganyan?" Sabay taas-baba kong tingin sa kanya.

Tumayo na ko at nagpagpag ng damit. Patayo na ko ng hawakan niya yung kamay ko.

Lumakas yung kabog ng dibdib ko kaya sa sobrang lakas nayakap ko siya.

I buried my face further in her neck kaya amoy na amoy ko na siya.

I felt again the gulit and say, "Sorry....."

"It's ok, marami naman akong natutunan sa nangyari, tinuruan mo akong maging mas matatag at maging mas malakas, John"

Bumitaw na ko sa yakap namin at mas nakita ko yung ngiti niya sakin. Wala kang kasing-sama John!

"Sige hatid na kita sa inyo" then I offer my hand to her. She grabbed it and I pulled her closer.

"May sweet side din ka rin pala Estrada"then she chuckled. Ang cute.

"Yiiieeee! Sweet daw ako oh" I said with a teasing voice.

"Psh, Kpayn binabawi ko na" paalis na siya ulit ng may dumaan na kotse samin. Hindi ko lang pinansin at pilit na kinukuha ulit yung kamay niya.

"Napakatampu------"

"MyLady kanina pa po namin kayo hinahanap" sabay labas ng isang lalaki. Yung driver niya.

Lumingon muna siya sakin with a curious look then turn to Chandria whom he hugs tightly.

I felt something that pinch my heart and it was really bad so I just look away.

"Thank you nga pala sa pag-alaga dito sa batang toh ah?" Yung driver niya sabay gulo ng buhok ni Chandria.

Psh. "It's nothing, welcome" then kinuha ko na yung gamit ko. Pagharap ko nandun na si Chandria papunta sa sasakyan nila kaya she just wave at me and shout "THANK YOU!"

Pauwi na rin sana ako pero nakita kong papunta sakin yung driver niya? Paalis na ko ng hawakan niya ko sa braso. Tinanggal ko yun at humarap sa kanya.

"Why?" Kunot-noo kong sabi sa kanya.

"I saw the two of you." Nung una hindi ko siya naintindihan pero may nag-sink in sa utak ko.

So nakita niya pala.

"Take care of her, John as your little sister. Mag-isa nalang siya at hindi naman ako bawat minuto nakabantay sa kanya, kaya sana-------"

"Kahit naman hindi mo pa sabihin, yun yung gagawin ko" Paalis na ulit ako ng marinig ko siya.

Malinaw na malinaw. 

"At sana hanggang dun lang yung nararamdaman mo para sa kanya" 

Umuwi na rin ako sa bahay at since gabi na dumiretso na ko sa kwarto at wala na rin naman kasing tao sa salas. Hindi na rin naman ako nagugutom at gusto nalang matulog.

"At sana hanggang dun lang yung nararamdaman mo para sa kanya" 

"At sana hanggang dun lang yung nararamdaman mo para sa kanya" 

"At sana hanggang dun lang yung nararamdaman mo para sa kanya" 

Arg! Paulit-ulit na! Bakit sino ba siya? Hmp. Makatulog na nga lang.

NORMAL POV

 Nakita niya lahat.

Simula ng buhatin siya hanggang sa makatulog sila sa playground.

Sa paghawak sa kamay nito at sa pagkakayakap nila sa isa't isa.

Maraming katanungan ang bumalot sa isipan niya. Napakasakit.

Naguguluhan siya sa mga nangyayari pero one thing is sure.

"Mahal ko na talaga siya, mula noon hanggang ngayon kaya ang sakit-sakit."

 Flashback

Simula pa lang nung grade 2 ako marami ng nang-aaway sakin. Kaya madalas tahimik lang ako hanggang sa dumating siya buhay ko.

"Hala bata!! Batit ka iyak? Wala ka bang kalaro kaya ka iyak? Usto mu laro?" 

 Pinunasan ko ang mga luha ko at tumango nalang. For the first time may kumausap na rin sakin.

Ang cute niya tapos ang taba-taba pa katulad ko kaya sa foods laging share kami.

Doon lahat nag-start yung friendship namin hanggang sa mag-grade 5 kami.

Kaso kinailangan niyang umalis kasi may sakit siya. Malala.

Hindi ko alam kung ano pero sabi ng parents niya sakin kailangan daw sa ibang bansa siya ipagamot para hindi daw siya kunin agad ni Lord.

After a year, nagbalik na siya. Syempre tuwang-tuwa naman ako kaso marami ng nagbago.

Bukod sa di na kami mataba, ang mas nakakapagtaka. Hindi niya na ko kilala.

T.B.C.

~

Twist # 1 revealed. :))) Keep reading muah :** more votes and comments for the next update