Her şeyin ortasında bir boşluk var. Boşluk denizle dolmuş. Deniz tuz kokuyor. Ve ölü balıklar. Eski, kahverengi bir bankta oturup bekliyorum. Belki de bir şeyi, belki de birini. Evet. Biri beni kurtarsın diye bekliyorum. Yanımda kimsenin farketmediği bir gölge var oysa ki. Bana fısıldıyor: "Bir adım." Bir adım ötem uçsuz bucaksız deniz ve ardından da karanlık. Ellerimden fısıltılar terliyor. "Aptal, kimse seni sevmiyor." Elime bir sinek kondu, bana baktı ve uçtu.
Üç tane akbaba var seyrine doyamadığım. Sabah birini gözlüyorum, öğlen birini, akşam ötekini. Hangisine teslim etmeli leşimi? Rüzgar çarpınca uyanıyorum, akbabalar benden kaçıyor.
Bir çift göz, arasıra beni izliyor. Kahverengi gözleri beni içine çekiyor. Ama biliyorum, içerisi siyah ve dipsiz. "Gel" diyor bana. "Bir adım." Bir adım sonrası sonsuzluk ve son. Ayaklarımın altı bomboş. Bir adım daha.
Atmalı mı, atmamalı mı?
Durmalı mı, sendeleyip düşmeli mi?
Ama n'olursa olsun;
melekler uçabilir değil mi?
