Bu sabah nasılız?
“ufak kayıplar var”
Nerdesin?
Nerdeyim.
Düşücelerime müshil ilacı katılmış şekilde uyandığımda saat 7.32, alarm çalıyor. Teknoloji insomnia. 3 saatlik uyku gözlerimden akıyor ve yataktan düşüyor gözlerim yere. Ayaklarımın mermere değdiği an bir monotonluk seziyorum
lafın gelişi hani marjinal dünya
Sağ bacağım ağrıyor.
Misafirlerim var. Beni takip mi ediyorlar? Ben. Ben takip ettim onları. Kolonların arkasında saklanıyor biri, beni izliyor olmayan boşluklarıyla.
Kasemdeki müsliler yavaş yavaş dibe çöküyor. Bu iyiye işaret değil.
Çöküyorlar.
Durmadan.
Odada yalnızım. (Değilim) Ve isteksizlikle doluyor içim. Rengarenk tabloda ben griyim. Birkaç dakika uyku.
Bir
İki
Üç
On altı
Son.
Ve bir dal soğuk nefes her şeyi kolaylaştırabilirdi. Duvarın üstünde oturup birkaç saniye yaşamak da.
Rüyalar kafamızda tenis oynamasın .
Ben bir kediyim artık. Dünya umrumda değil.
Yalan.
Aklım hala sende çünkü.
“Uyurken nasıl görünür acaba?”
-Doğru ya.
Bir kahvecinin koltuklarında
Sabahın ilk ışıklarına gördüm seni ruhunu teslim etmiş. Sen yenilgiyi kabullenmiştin, senin karşında ben, sana yenildim.
Günaydın müsli'm.
Günaydın sabah kahvesi.
