Rüzgar esiyordu ağlarcasına, ve ben yine sen sandım rüzgarın sesini. Yanaklarım morarmıştı soğuktan ve gözyaşlarından; saat yirmionbeşti. Ben sendim aslında, sen bilemedin. Belki kabullenemedin. Uçsuz koridorlarda ağladık benim için, uçsuz denizlere haykırdık son nefesimizi. Sen vicdan azabı içmiştin o gece, bense yalnızlık. Sarhoştuk belli belirsiz.
Kafamın içi hipodrom olmuş, yarışlar bitmişti.
Yalanlar kesmişti bedenimizi, korkular belki; beni de seni de sensizlik tüketmişti. Rüzgar durunca geldi aklıma 29 gecesi. Sonra ağladım zaten. Sessiz ve sakin.
Bir süper kahraman ya da süper bir kahraman.
Tarihi geçmiş ılık su.
Onbiriongeçe durmuş akreple yelkovan.
Sargı bezleri.
Saat onikiyionbeş geçiyor şimdi.
Birkaç dakika oldu anlayalı
Diğerleri gibi
Özel olmayışımı.
Ve farkettim yine bir uyku vakti
Süper kahramanlar da ağlarmış akşamları.
