Sen.
Evet sen, hiç bakma etrafına.
Çok üzdün sen beni, çok ağlattın.
Karanlıkta otururken yalnız başıma, çıkmak bilmedin aklımdan, beni çok yaraladın.
Her gün biraz daha düştüm karanlığın içine.
Şimdi farkediyorum ve tüylerim diken diken oluyor, sen içine düştüğüm karanlığın ta kendisisin.
Anılar beni ayakta tutar, anılarla güzel hatırlarım seni diyorum.
Olmuyor.
Aklımdan çıkmıyor çekip gidişin.
Kırmızılar içinde bir ben, sen bembeyaz.
Çok mu zordu acaba diye sorup duruyorum kendime. Çok mu zordum?
İstemedin beni.
Sen.
Aydınlık tarafım sanıp ruhumu teslim ettim sana.
Bak halime, ne kaldı benden?
Acıyor gözlerim her yerde hayalini görmekten.
Sesini özlemekten bıktım.
Sen.
Ne uzun bir kelime.
Gönül isterdi ki, yüzüne gözüne kusayım aklımı.
Olmuyor tabi...
Sen.
Evet sen, hiç bakma etrafına.
Bunu okuyorsan eğer, bil ki ben öldüm.
Kendi kendime, içimi yiyip bitirerek.
Olur da merak edersen beni...
Biliyorsun hep nerde ölmek istediğimi.
Gel yanıma.
Son kez oturalım beraber.
Sonra herkes kendi yoluna.
Sen.
Aydınlık yanım.
Sen.
Karanlık yanım.
Bunu okuyorsan eğer,
Hoşçakal.
