Ο Γρίφος των δύο Βασιλείων: Η Κληρονόμος [Βιβλίο 2, μέρος 1] ΥΠΟ ΔΙΟΡΘΩΣΗ

Κεφάλαιο 11

Τρείς μέρες μετά.

«Collis... Πάλι αιμορραγεί...» είπε η Tammy και γύρισα προς αυτήν και τον Dylan μιας και αυτός την κρατούσε και εκείνη περπατούσε δίπλα του, ενώ εγώ με τον Marcus μπροστά.

Την είχε πάρει αγκαλιά ο Dylan, επειδή εγώ δεν ήθελα να τη κρατήσω αφού ακόμα δεν έχω καταλάβεις τι συμβαίνει μαζί της και έτσι κρατάω κάποια απόσταση αυτές τις μέρες που ταξιδεύουμε.

Ο Marcus από την άλλη ήθελε να τη κουβαλήσει αυτός, αλλά δεν τον αφήσαμε ούτε καν να τη πλησιάσει αυτό το καιρό. Δεν τον εμπιστεύομαι κι ας είναι ξάδερφος μου εδώ και 581 χρόνια. Ποτέ μου άλλωστε δε τον πολυσυμπάθησα, ούτε και εκείνος εξάλλου. Συχνά είμαστε σε κόντρα και ειδικά αυτές τις τρείς μέρες. Κάθε βράδυ πήγαινε κοντά της και τη παρατηρούσε λες και ήταν αξιοθέατο! Αυτό με εκνεύριζε σε μεγάλο βαθμό χωρίς να ξέρω το λόγο! Για αυτό λοιπόν δε κοιμόμουν μαζί τους, αλλά κάπου μακριά. Μόνος. Προσπαθούσα από τη στιγμή που φύγαμε από την αγέλη του Ross να καταλάβω τι συμβαίνει με εμένα και τη περίεργη συμπεριφορά μου.

Βέβαια δεν είμαι ο μόνος που έχει προβλήματα. Η Rose, όπως τη φωνάζω πλέον μετά από πολύ παρέα με τη Tammy μου το κόλλησε, καμιά φορά αιμορραγούσε ξανά λες και πέθαινε από την αρχή! Εφτά φορές συνολικά! Και κάθε φορά που πέθαινε εκείνος ο πόνος επέστρεφε...

Η Tammy προσπάθησε να μπει στο μυαλό της να δει τι συμβαίνει, όμως παραλίγο να λιποθυμήσει στο πρώτο λεπτό! Δε την αφήσαμε ξανά να το κάνει αυτό μιας και δε ξέρουμε ακόμα πλήρως το αντιμετωπίζουμε.

Πλησίασα τα παιδιά που είχαν σταματήσει να περπατάνε όπως και ο Marcus και έβγαλα από την εσωτερική τσέπη του δερμάτινου μου το λευκό πανί που σκουπίζαμε τα αίματα. Πορτοκαλί μάλλον μιας και από το πλύσιμο το αίμα δεν έφυγε πλήρως. Σκούπισα πρώτα τα μάτια της προσεχτικά, μετά τη μύτη της και τέλος τα αυτιά της το ίδιο αργά και προσεκτικά.

Φαινόταν σα να κοιμάται... Ήρεμη και γαλήνια... Αν δε ξέραμε την αιτία του θανάτου της, θα την περνούσαμε ως μία κοπέλα που κοιμάται γαλήνια δίχως έγνοιες... Δυστυχώς όμως ξέραμε. Ξέραμε και παρόλα αυτά δεν ήταν αρκετό. Τίποτα δεν είναι μέχρι να βρούμε τον υπαίτιο.

«Συνεχίστε. Φτάσαμε σχεδόν» είπα κενά και συνεχίσαμε τη πορεία μας.

••••~••••

Φτάνοντας στην αγέλη παρατήρησα ότι δεν άλλαξε τίποτα. Όλα τα μέλη έκαναν διάφορες αγγαρείες, ενώ ο Kertaj πουθενά.