Ο Γρίφος των δύο Βασιλείων: Η Κληρονόμος [Βιβλίο 2, μέρος 1] ΥΠΟ ΔΙΟΡΘΩΣΗ

Κεφάλαιο 4

«Μχμχ...» έκανα κουνώντας το κεφάλι μου ελάχιστα έτσι όπως το είχα ριγμένο στα πλάγια σφίγγοντας τα μάτια μου πριν τα ανοίξω.

Τα ανοιγόκλεισα πολλές φορές για να φύγει η θολούρα και τότε είδα ότι βρισκόμουν σε ένα δάσος. Ζαλισμένη ακόμα από τη πτώση μου, κοίταξα τα χέρια μου μιας και δε τα πολύ ένιωθα και συνήλθα απότομα όταν είδα ότι ήμουν δεμένη σε ένα χοντρό κορμό δέντρου. Άρχισα να κουνιέμαι λες και έτσι θα ελευθερωνόμουν. 

«Δεν έχεις να πας πουθενά, Schatz...» άκουσα τη φωνή του και αμέσως σήκωσα το κεφάλι μου φοβισμένη να τον κοιτάξω που στεκόταν μπροστά μου με τα χέρια του σταυρωμένα στο στέρνο του, είχαν πάρει τη φυσιολογική τους μορφή.

Μακάρι να είναι όλο αυτό ένα όνειρο και να ξυπνήσω πίσω στο κρεβάτι μου...

Έκλεισα τα μάτια μου εύχοντας ακριβώς αυτό και τα άνοιξα ξανά. Τον είδα να κάθεται ακόμα μπροστά μου και ξεφύσηξα με τρέμουλο.

«Γιατί το κάνεις αυτό;» τον ρώτησα κοιτώντας κάτω το γρασίδι χαμηλόφωνα και από τη σκιά του κατάλαβα πως είχε σκύψει μπροστά μου.

«Γιατί έτσι πρέπει...» είπε ψυχρά αφού έκανε τα μαλλιά μου στο πλάι μιας και είχαν πέσει μπροστά στο πρόσωπο μου κρύβοντας το.

«Δεν απαγάγεις κάποιον επειδή "έτσι πρέπει"... Το κάνεις επειδή θέλεις...» είπα στον ίδιο τόνο και σηκώθηκε.

Πήγε προς τη πίσω μεριά και μετά από λίγο ένιωσα το σχοινί να χαλαρώνει. Χωρίς να χάνω χρόνο το πέταξα από πάνω μου και με τη βοήθεια του δέντρου σηκώθηκα μιας και ζαλιζόμουν ακόμα και επίσης το σώμα μου πονούσε ολόκληρο. Πήγα να πατήσω με το δεξί μου πόδι από συνήθεια ξεχνώντας εντελώς τις πληγές, αλλά έχασα την ισορροπία μου και θα έπεφτα στο έδαφος αν δε βρισκόταν εκείνος μπροστά μου πιάνοντας με.

Σήκωσα το κεφάλι μου και τον κοίταξα. Τα πρόσωπα μας απείχαν μόλις κάτι εκατοστά. Ξεφύσηξε αγανακτισμένος και με σήκωσε στην αγκαλιά του.

«Ξέρεις δε σε υποχρεώνει κανείς να με βοηθήσεις... Μπορείς κάλλιστα να με αφήσεις εδώ στη μέση του πουθενά να πεθάνω από αιμορραγία» αντέδρασα ενοχλημένη από τη συμπεριφορά του και συνέχισε να προχωράει χωρίς να μου δίνει σημασία.

Σταμάτησε μετά από αρκετό περπάτημα δίπλα από μια κοπέλα της ηλικίας του, η οποία στήριζε στο χώμα ξύλα για φωτιά. Μάλλον για το βράδυ.

Μα καλά, βράδυ δεν ήταν όταν με πήρε; Πότε πρόλαβε να απογευματιάσει;

«Tammy» είπε μονολεκτικά και η κοπέλα αμέσως στάθηκε όρθια μπροστά μας κοιτώντας τον με ένα χαμόγελο ως τα αυτιά.