Ο Γρίφος των δύο Βασιλείων: Η Κληρονόμος [Βιβλίο 2, μέρος 1] ΥΠΟ ΔΙΟΡΘΩΣΗ

Κεφάλαιο 5

Ένιωσα ένα σκούντημα στην ωμοπλάτη μου και άλλαξα πλευρό θέλοντας να κοιμηθώ κι άλλο.

«Ξύπνα πια!» είπε νευριασμένη μια φωνή και αμέσως κατάλαβα σε ποιον ανήκει.

«Οχού... Τι θες πρωϊνιάτικα;» του είπα με κλειστά μάτια χωρίς να αλλάξω πλευρό.

«Να ξυπνήσεις...» είπε ειρωνικά και απλά τον αγνόησα.

Δε φτάνει που μου έκανε ότι έκανε, δε θα μου χαλάσει και τον ύπνο μου!

«Μη με εκνευρίζεις περισσότερο, cariño...» είπε πιο πολύ παιχνιδιάρικα παρά θυμωμένος πράγμα που μου κίνησε τη περιέργεια, έτσι γύρισα προς τη μεριά του και τον κοίταξα ερωτιματικά.

«Γιατί έχεις κέφια;» τον ρώτησα απορημένη και χαμογέλασε στραβά.

«Θα προτιμούσες να είμαι όπως εχθές;» ρώτησε και με μια κίνηση των δακτύλων του έδωσε στο χέρι του τη μορφή εκείνη του τέρατος από χθες.

Αμέσως φοβισμένη σύρθηκα λίγο πίσω και γέλασε.

«Είσαι αστεία, dolcezza...» είπε με έναν ανατριχιαστικό τόνο και γλίστρησε το νύχι του στο μάγουλο μου απαλά.

«Γιατί με απήγαγες; Τι θέλεις από εμένα;» ρώτησα απελπισμένη και τρομοκρατημένη συνάμα, και εκείνος συνέχισε να κοιτάει με προσοχή το νύχι του που ταξίδευε από το μάγουλο ως το λαιμό μου σταματώντας στη μπλούζα.

«Θα τα μάθεις όσα χρειάζεται να ξέρεις όταν φτάσουμε στην αγέλη» είπε μονότονα και με σήκωσε από το μπράτσο.

«Αγέλη;» ρώτησα μπερδεμένη.

«Είμαι Λυκάνθρωπος, δηλαδή μισός λύκος και μισός άνθρωπος. Ζούμε σε αγέλη όπως και οι λύκοι. Τώρα περπάτα, πρέπει να φύγουμε...» είπε γρήγορα και τον κοίταξα λες και ήταν τρελός.

«Αφού δε μπορώ να περπατήσω!» είπα μπερδεμένη αναφερώμενη και στο ότι δεν φοράω παπούτσια και στο πληγωμένο μου πόδι, και με κοίταξε με στραβό χαμόγελο.

«Εγώ πάντως βλέπω το πόδι σου να είναι σε τέλεια κατάσταση...» είπε και κοίταξα κατευθείαν το πόδι μου.

Οι πληγές είχαν εξαφανιστεί τελείως! Το δέρμα μου άψογο κάτω από το σχισμένο παντελόνι μου...

Μα πώς...;

Τον κοίταξα φανερά πολύ μπερδεμένη και γέλασε. Πέρασε το χέρι του γύρω από το λαιμό μου και άρχισε να προχωράει. Κοίταξα το χέρι του που ήταν περασμένο και ξεφύσηξα άηχα ανακουφισμένη που είχε φυσιολογική μορφή. Δεν είπα τίποτα για τα παπούτσια και απλά συνέχισα το δρόμος μου.