Uçurum Kenarında

Bölüm 17

Derin'den

Bu bedende acı hakimdi. Acı içinde birçok yıkımı barındırıyordu. Her günahsızın armağanı umut, hep boşluğa savuran güven, sonu bilinmesine rağmen kurulan hayaller, çıkar doğrultusunda olduğu bilindiği halde mutlu eden sevgi... Her biri ayrı yollardı sanki ve ölüm çizgisine yakın bir yerlerde birleşiyorlardı. Hepsi tek bir kelime altına toplanıyordu ve yıkım deniliyordu ona. Hepsinin sonu yıkımdı ama yıkım, bir ölüm değildi. Ölümle acıya kavuşuyordu onca mutluluk sebebi. Bundandır ki acı, her duygunun birleşimi; adeta duyguların rol aldığı bir gökkuşağıydı. Bu gökkuşağı içinde umut vardı, umudun acıya çıkması gibi acı da umuda çıkıyordu.

Bu gökkuşağı rengarenk değildi. Ona mavi ve gri yeterli gelmişti. Mavi ve gri dans etmiş ve hayata yayılmıştı sanki.

Acının umudu

Umudun acısı

Duvara biraz daha yaklaştım ve ellerimi grafitinin üzerinde gezdirdim. Birkaç dakika daha harcasam katletmezlerdi herhalde beni? Becerikli ama amatör bir elden çıkmış olduğu kesindi. Kullanılan boya yeteri kadar kurumadan yer çekimi etkisini göstermişti; aşağıya meyilli yazı bunu ortaya koyuyordu. Dev duvarı kaplamıştı yazı. Dün sabah burada değildi. Okuldan dönerken yalnızlık arzusuyla arka sokakları tercih etmiş ve bu duvarın da önünden geçmiştim.

Arkamdaki taksi, şoförün kızgınlığını ortaya koymak istercesine korna düzeneğini sisteme soktu ve sonuç yüksek desibeldeki sesin beni yerimden sıçratması oldu. Arkamı döndüğümde taksinin beklediğini fark ettim. Sanırım biraz fazla sürmüştü duvarla aramdaki ilişki. Hızlı adımlar kullanarak arabaya koşuşturdum. Daha fazla vakit harcamaya gerek yoktu. Arka koltuğa kendimi attım ve çantamı çıkarıp yanıma bıraktım. Araba hareket edip ara sokaklardan çıktığında okulun adresini verip kafamı dışarı çevirdim. İnsanların koşuşturmacası hakimdi kaldırımlarda, yollarda.

Dün çok iç açıcı geçmeyen bir saatten sonra ağlayarak çıkmıştım okuldan ve abimin evine, teknik olarak artık benim de yaşadığım eve, gelmiştim. Akşama kadar sıcak yorganın altından çıkmamış, yalnızlığın keyfini sürmüştüm. Abim gece yarısı olmasa da yine de çok erken sayılmayacak bir vakitte geldiğinde daha yeni fark etmiştim hiçbir şey yemediğimi. Bir şeyler yedikten sonra abimin bana verdiği odaya yerleşmiş ve tekrar yatağa ilişmiştim. Abim kısa bir zaman sonra evi terk etmiş ve beni yalnızlığımla baş başa bırakmıştı. Sabaha dek yalnızlığımla sohbet etmekten de gurur duymuştum, orası ayrı.

Motor sesi azalırken gözlerimi etrafta gezdirdim. Rotası sokağın sonundaki okula çıkan birçok öğrenci vardı. Düne nazaran erken geldiğimi fark ederken taksimetredeki tutarı taksiciye uzattım. Taksiden inerken birkaç kişinin bakışları bana dönmüştü. Çantamı tek omzuma takıp büyük adımlar eşliğinde okula yürüdüm. Okul kalabalık bir kitleye hitap etmese de çok genişti; yalnızca yarım saat içerisinde bile yeterince fark edilebilecek kadar genişti. Okul sınırları içerisinde iki bina vardı. Birisinde derslikler ve idare üyelerinin odaları bulunuyordu. Diğer binanın içerisinde geniş bir spor salonun olduğunu tahmin ediyordum. Bahçe de oldukça geniş duruyordu. İki binanın birisi caddeye bakacak şekilde yapılmışken diğer küçük binayla alana kare şekli verilmişti. Bu kare alan giriş için büyük bir koridor olarak kullanılıyordu bir nevi. Arka bahçe iki binanın arasındaki boşluktan göründüğü kadarıyla daha genişti.

Dersliklerin olduğu binaya girip ikinci kata çıktım. Sınıfa girdiğimde yedi sekiz kişinin de benim gibi erken gelmeyi tercih ettiğini fark ettim. Arkalardan gözüme kestirdiğim bir sıraya yöneldim. Diğerlerinin bakışlarını hala üzerimde hissederken sıraya oturdum ve ilk günden "tatlı" bir arkadaşın bana çatmaması için bir önlem olarak çantamı yanımdaki yere koydum. Gözlerini hala benden ayırmayan gruba döndürdüm bakışlarımı. Her birine tek tek bakmama rağmen bazıları hala bakışlarını üzerimden çekmemişti. Kafamı hafifçe sağa sola sallayıp dudaklarımı araladım. "Ne var? Ne bakıyorsunuz?"