Twenty Fifth and Forever

XVIII: Out of the Blue

Maya-maya'y nakarinig ako ng kalabog sa gawing likuran which is wala naman nang tao roon dahil nakauwi na si Kean at ang iba pa.

Di ko nalang pinansin at nagpatuloy parin ako sa pagtype.

Wala pang sampong minuto'y nakarinig na naman ako ng isang kalabog.

Napaisip tuloy ako kung totoo ngang may multo roon.

Kung sabagay, mayroon ngang balita-balita sa departamento namin na may namatay daw roon at gumagala parin ang kaluluwa hangang sa ngayon.
Mga kwentong barbero na di ko naman alam kung totoo. Pero sa mga naririnig ko ngayon, lalo pa't ako nalang ang mag-isa roon.

"Possible kaya?"

Napailing ako sa naiisip.
Hangang sa napatingin ulit ako sa aking relo.

"Alas nuebe na pala."
Almost thirty minutes din pala ang tinagal sa pag-gawa ng sulat, mabuti nalang at natapos ko na.

Naisipan kong magligpit na. I turned off the computer dahilan para dumilim ang paligid.

Tanging ang fire exit lang ang nakailaw sa likuran. Ito ang nasi-silbing ilaw sa gawing sulok na parte ng department namin.

Binuksan ko nalang yung cellphone ko at ini-on ang built-in flashlight app.;ito ang naging ilaw sa daraanan ko patungong pintuan palabas ng department.

Matapos kong makalabas ng pinto. Nagtuloy-tuloy na ako sa hallway papuntang elevator. Kita ko pa ang kumukuti- kutitap na mga sasakyan na nakikita sa fiber glass ng hallway.

"Di na matraffic."bulong ko.
Kapag ganung oras kasi'y di na gaanong matao. Iilan-ilan nalang din yung mga dumadaan na sasakyan.

Habang papalapit naman ako ng elevator.
May tao akong na-aninag.

Pamilyar ito.

Mahaba ang buhok.
May balbas na kasing tulad nung kay John Snow. At kung makaporma eh parang isang gansters na pagala-gala sa kalye.

Oo tama si Kean nga.
Nakasandal ito habang naka-cross arm.
Naka-tungo din at nakapikit. Wari'y may ina-antay.

"Anong ginagawa nya dito?"
Tanong ko.

Akala ko'y umuwi na sya.
Laking pagtataka ko habang papalapit sa kinaroroonan nya.

Napahinto pa ako para usi-sain yung mukha nya. Kung tulog ba talaga ito or nagtulog-tulogan lang.

"Ang tagal mo."

Biglang saad nya na ikinagulat ko. Nakasandal parin sya sa pader at nakapikit ang mata.

Sa gulat ko'y ultimo mabubuwal na ako sa kinatatayuan dahil napa-atras pa ako ng bahagya. Buti nalang na kontrol ko agad yung balance ko.

"Ha-huh!?" I uttered with confusion.

"Sabi ko ang tagal mo?" Nagmulat na ito ng mata at dahan- dahan nyang ini-angat ang mukha para makita ako.

"Ba-bakit?!"
"Ina-antay mo ba ako?" Utal kong tanong.

"Tara na!"

Sabi nya na hila ang pulsuhan ko. Sabay pasuk naming dalawa sa loob ng elevator. Pinindot ang ground floor at nagsimula itong umandar pa baba.

"Te-teka! Teka nga!" Hinila ko yung pulsuhan ko na hawak parin ng kamay nya matapos namin makapasuk ng elevator.

"Ano bang ginagawa mo?"

"Masyado nang gabi kaya sasabayan nalang kita." Nakangiting sagot nya.

"Pwes, di kita gustong makasabay!"
Singhal ko habang umi-iling.
Nagtungo ako sa gawing dulo ng elevator; pano kasi'y halos magkadikit na ang mga braso namin. Dahilan naman para makaramdam ako ng kilabot.

"I-isa lang naman yung daan natin kaya sasabayan nalang kitang umuwi."

"Mabuti nga't may kasabay kang gwapong katulad ko."
Rinig ko pang bulong nya.

Itinaas ko naman ang aking kilay at napa- cross arm.

"Excuse me?!"Pagtutol ko sa kanya.

"Tsura nito." Sambit ko sabay flip ng hair.

"Hahahaha!"tumawa ito ng nakakaloko.

"You're Funny". Dugtong pa nito.

Inirapan ko lang sya.

"Ano kayang nakakatawa?"
Bulong ko.

"Alam mo wag ka nang ma-arte."
"Harmless naman ako."
Saad pa nito. Naka-ngiti parin na parang aso.

Nagpantig naman ang tenga ko sa pagkakasambit nyang "ma-arte."

"A- ano'ng sinabi mo?!"Gigil kong tanong.

"Sabi ko h'wag ka nang ma-arte."
"Harmless naman ako."

Aba't inulit pa talaga.
Gustong kong magwala sa mga sandaling iyon. Pero pinakalma ko nalang ang sarili,
habang naka-kuyom ang mga palad ko. Ready na kasi ako to suntok him in the face.

"Harmless daw!pwe! May araw ka din
sa akin."Bulong ko ulit.

"Hahaha!" tawa ulit nito.

"Ano na naman kaya'ng nakakatawa?"

"Look at you, galit na galit lang?"
"I can see it base on your expression."
"But anyway you're still cute."
Ani nito.

"Shut up!" Tugon ko.
Na-iinis na talaga ako. Then bigla ko namang naramdaman yung pisngi ko na parang nagre-red.

"Okay". He answered blankly while he shrug his shoulder.Then napa-cross arm.

Napabuntong hininga nalang ako sa sagot niyang iyon.

Wala akong magawa dahil nasa sitwasyun kami kung saan masikip yung lugar.
Di ako makakabwelo sa sandaling may gawin itong kumag na ito. Atsaka haler, claustrophobic kaya ako.

"Cute your face!"Ani ulit ng isip ko.

Then....

Silence filled that room And there's something made me feel uncomfortable.
Parang naso-suffocate ako.

"Dub!"

"Dub!"

"Dub!"

Kalabog ng dib-dib ko, kung saan hindi ko naman maintindihan.

"Bakit ba ang bagal ng elevator na to?"
Nasa 10th floor na kami noon.

"Wah! Bilis!!!

9th Floor.

"Dub!"

"Dub!"

"Dub!"

8th floor.

"Ang tagal!"
Sabi ko sa sarili ko. Habang di mapakali yung kanang paa ako. Wari'y gusto nang makalabas sa malaking kahon na iyun.

"Dub!"

"Dub!"

"Dub!"

7th floor.

"Ah, oo nga pala."

Biglang nyang usal dahilan para maputol ang katahimikan.

Nilingon ko sya ng mga sandaling iyun.

Nakaharap ito sa pinto ng elevator at nakalagay yung dalawang kamay sa bulsa.

Dahan- dahan syang lumapit papunta
sa akin.Na lalong nagpalakas ng kalabog sa dib-dib ko.

"A-anong gagawin nya?"

________________________________________

A/N:

Thank you for reading!

By: Angelmisa 🌹