ACIMASIZ [ TAMAMLANDI ]

7 - Yeni Arkadaşlık

"Mediada Didem var"

Ateş'in arkasından sövmeyi bırakıp arabamı park etikten sonra bahçeden içeri girdim. Okulun kapısından adımımı atar atmaz bir sakarlıkla tam düşecekken. Bir elin belimden tutması ile düşmekten son anda kurtuldum. Arkamı döndüğümde dağınık sarı saçlı, saçları alnına dökülmüş, küçük kehribar çekik gözleri olan ve en az aşağı yukarı benim yaşıtlarımda bir çocuk beni tutmuştu. Gözlerindeki endişeli ifadeyle bana bakıyordu. Kirpikleri gür ve yukarı doğru kıvrıktı. Oldukça da beyaz, pürüsüz ve güzel bir teni vardı. Üzerine giydiği dar okul gömleği ile kasları belli oluyordu oldukça havalı ve kendinden emin bir duruşu vardı ki bunu yüzünde belirtiyordu.

Beni ayağa doğrultarak "iyi misin? dedi. Sesindeki endişe tınısını hissetmiştim.

Bakışlarında duyduğu kaygı ve endişe belli oluyordu.
Gözlerimi kırparak şaşkın dolu düşüncelerimi geri plana atıp "iyim teşekkürler" dedim. Dudaklarım sıcacık bir gülümsemeye ev sahipliği yaparken. Acımasız kaçık heriften sonra böyle iyi ve yardımsever birini görmek bana iyi gelmişti.

Gülümsedi "bir an için düşeceğini sandım, beni korkutun." Ah kibar çocuk. Bu devirde böyle kibar çocuklar var mıydı? Gerçi Ateş psikopatını gördükten sonra dünyada iyi kimsenin olmayacağını sanmıştım ama sanırım sırf bir kişi acımasız diye bütün herkesi de genellemeye koyamazdım. Sonuçta beş parmağın beşi bir değildi.

Sıcacık bir gülümseme bahşettikten sonra konuştum. "Ama düşmedim, kurtardığın için sağ,ol"

"Rica ederim," deyip sıcacık tebessüm etti. Sabah Ateşe karşı olan öfkemi körertmişti. Bu gülümseme içimi ısıtmıştı. "Bu arada Ben Doğuş" dedi sevecen bir sesle sağ elini uzatarak. "Doğuş Sargın"

Hemen tuttuğu elini sıkarak aynı sevecenlikle karşılık verip, "Hazan" diye tanıtım kendimi.

"Seni daha önce hiç görmemiştim, yenisin galiba? " Deyip muzip bir şekilde gülümseyerek sol elini saçlarının arasından geçirdi.
Gülüp, ona biraz takılmak adına "okuldaki herkesi tanıyor gibi konuşuyorsun" dedim şen şakrak bir sesle.

Hafif yanakları kızarırken onun utandığını düşünmüştüm. Ya da bana bir anlık öyle gelmişti. "Ah, yok. Yani kimseyle öyle aram yok ama senin gibi güzelliğe sahip biri okulda olsaydı daha önce görmemen imkânsız olurdu." Diye açıklamada bulundu.

Onun bu sempatik hallerine gülüp, "evet bu okulda yeniyim" diyerek merakını giderdim.

Ondan sonra bana okulu gezdirmeyi teklif etti. Daha yeni olduğumdan ve Ateş belalısına uğraşmaktan okulu gezmeye fırsatım olmamıştı. Henüz derslerin başlamasına da yarım saat gibi bir zaman vardı bende bu teklifi hemen kabul etmiştim.

Doğuş çok iyi biriydi yani çok iyi birine benziyordu. Okulu bana gezdirerek sohbet edip birbirimizi daha yakından tanıdık. Benden iki yaş büyüktü ama yaşını hiç göstermiyordu. Çok sempatik ve tatlı bir duruşu vardı. Bir alt sınıftan olması beni hem şaşırtmış hemde canımı sıkmıştı ama yine de onu tanıdığıma çok sevinmiştim. Çok sıcak kanlı ve cana yakındı.

Izmir'e tanışalı iki ay geçmişti ve ben o süre zaafında ne bir arkadaş ne de bir dost edinmiştim. Almanyada çok arkadaşım, dostum dediğim insan vardı. Ya da yoktu ben yanlış kişileri dostum olarak belemiştim. Hani derler ya dost kara günde belli olur diye benim de en kötü günümde ne arkadaş dediğim kişiler yanımdaydı ne de dost bildiğim kişiler. Ailemi kaybettikten sonra hepsi birden bana sırtını dönmüş bir baş sağlığına bile gelememişlerdi. Bende ailemin vefatından sonra orada yaşamak istemediğimden annemin yaşadığı memlekete yani İzmirde yaşamaya karar vermiştim. Buraya geldikten sonra da henüz kimseyle tanışma fırsatı bulamadığım için bir arkadaş edinememistim (Ateş hariç) onu insan yerine bile koymuyorum ya neyse. Sanırım  İzmir de ilk arkadaşım olacak kişiydi Doğuş.  Hem çok iyi hemde çok cana yakın biriydi. Tabi bunu dış görünüşle yargılamak ne kadar doğruydu bilemiyorum. Sonuçta önceki hayatımda yanımda olan onca dost, kardeş bildiğim arkadaşlarım bana sırtını dönmemişler miydi? Ben ise hala insanların dış görünüşüne göre göre onları kendime arkadaş edinme çabasındaydım.