Przecież mówię że jest ok.- chyba go nie zadowoliła ta odpowiedź, zaczął wkładać ręce pod bluzkę, i musiał dotknąć siniaka, zmarszczyłam twarz z bólu, nie obeszło się bez jego uwagi. Podciągnął bluzkę do góry. -Co to jest?!- zapytał wkrzony. I co ja mu teraz powiem... Nie mogłam wydobyć z siebie ani jednego słowa. -Cornelia co to jest?- zapytał łagodniej widać było, że bardzo powstrzymywał się od krzyczenia. -To nnn nic taa takiego- głos mi drżał -Ktoś cię uderzył?- na to wszystko wszedł Alex do pokoju -Nathan, słuchaj...- powiedział, ale nie dokończył, pewnie się zorientował o co chodzi -Stary tylko się nie denerwuj- próbował go jakoś uspokoić, co wtedy było bardzo trudne -To ja daję ci małą pod opiekę, bo wiem że się nią zajmiesz, a ona wraca z siniakami?!- zaczął iść w jego stronę -Ale to nie tak jak myślisz -Masz 10 sekund żeby wytłumaczyć mi co się jej stało, albo będziesz zaraz leżeć martwy!- powiedział Nathan łapiąc za koszulkę Alex'a -Nathan przestań- wreszcie wydobyłam z siebie jakieś słowo -Cicho bądź- uderzył Alex'a z pięści w twarz -Daj mu spokój!- podbiegłam do niego, złapałam go za ramię i zaczęłam odciągać od Alex'a. -Nie wtrącaj się!- wyrwał się, naprawdę był wkurzony. Stanęłam przed Alexem i spojrzałam w oczy Nathanowi -Przestań -Odsuń się!- powiedział -Nie!- uderzył mnie z całej siły w twarz, tak że upadłam. Złapałam się za policzek, z wargi leciała mi krew, do oczu napłynęły łzy. Na to wszystko do pokoju wszedł David -Co tu się dzieje? -To sprawa między mną a Alex'em- powiedział Nathan -Alex weź z tąd Cornelie- powiedział David, pomógł mi wstać i wyszliśmy. Słyszałam tylko głośna rozmowę chłopaków. -Trzeba to opatrzeć -Nic mi nie jest, chcę iść się położyć -Dobrze to pośpisz dziś w moim pokoju ja pójdę na dół do salonu na kanapę.- kiedy weszliśmy do pokoju, od razu się położyłam do łóżka. Po chwili Alex wyszedł, wstałam i zamknęłam na klucz drzwi, chciałam być sama.
*** Leżałam w łóżku i cały czas miałam przed oczami cały przebieg sytuacji. Nie mogłam uwierzyć że mnie uderzył. Rozmyślania przerwało pukanie do drzwi -Cornelia otwórz- usłyszałam głos Nathana. Nie miałam w tamtej chwili ochoty z nim rozmawiać, ani spojrzeć mu w oczy. Stał jeszcze jakiś czas pod drzwiami, ale ja nie odezwałam się ani słowem. Chcę wrócić do domu, kiedy oni mnie wypuszczą, ile mam tu jeszcze siedzieć tydzień, miesiąc, rok a może w ogóle mnie nie wypuszczą... Po policzkach zaczęły spływać łzy... Mamo, tato tak bardzo tęsknię.
*** Obudziłam się koło godziny 6, nie mogłam spać, wstałam otworzyłam po cichu drzwi i zeszłam na dół, w salonie spał Alex, udałam się do kuchni, wstawiłam wodę. Wzięłam kubek, włożyłam herbate, po chwili woda się zagotowała. Odwróciłam się żeby wziąć cukier i ujrzałam Nathana, ile on mi się tak przygląda, może od początku tu stoi. Zamknął po cichu drzwi do kuchni, coraz bardziej się bałam. -Możemy porozmawiać?- muszę z tąd jak najszybciej wyjść, zaczęłam iść w stronę drzwi, ale zaszedł mi drogę. -Cornelia, proszę cię -Daj mi spokój- podniosłam głos, odsunął się, złapałam za klamkę -Albo ze mną porozmawiasz albo dopilnuję, żebyś już nigdy nie wróciła do swoich rodziców...- zamurowało mnie, czemu miesza w to moich rodziców, jakim prawem...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
