Isasabunot ko na lang sa bawat hibla ng aking mga buhok
Ang mga bagay na parang hindi mo naman talaga kailanman maaarok
Ihehele na lang ang sarili sa di mabilang na buntong hininga
Kaysa sa pag-unawa sa pagkawari ko ay pinagpipilitan kita
Lahat sa dalawandaan at anim mong buto ay matitibay pa naman
At kay lapit ko na rin, ngunit hindi mo pa rin madatnan
Gusto pang iwasiwas sa mga baging ang talas ng itak
Ngunit nauupos ang sarili, nalulunod sa paglibak
Hindi ako mahusay sa larangan ng pagpiglas sa pagkatali
Magigiliw din naman sa lubid mo na wala namang pasubali
Ngunit dugo ko na, mahal ko, ang umaagos sa iyong mga hibla
Nagsusugatan din ang balat kahit walang sambit na pag-inda.
