Ang lungkot no? Yung nandyan ka sa ilalim at nag-iisa
Yung hinihiling mo na lang na sana ibang tao ka
At hindi ikaw yang nagsusumiksik sa sulok ng kama mo
Habang tinatalukbungan ang mga salita ng mga nasirang pag-asa mo.
Ang lungkot no? Yung nagkalat ang mga bahagi ng sarili mo dyan sa sahig
Katabi ng mga patak ng luha mo at ng puso mong malamig
Yung pupulutin mo na lang sana sila kaso may mga sumisipa pa
Hindi mo naman kayang magalit kasi nga mahina ka.
Walang nakakaintindi sa'yo
Mahirap intindihin na nagluluksa ka
Sa sarili mo na namatay, yung sarili mo na umaasa
Masyadong malalim 'yun
Abala sa kanila ang pagsisid dun.
Walang nakakaintindi sa'yo
Mahirap intindihin kung bakit umiiyak ka sa konting ulan
Mahirap intindihin kung bakit ang pinto mo ay ayaw mong buksan
Ang alam lang nila, maarte ka.
Mag-isa ka.
Pero tumingin ka sa likod, dahil sa totoo niyan, may mga taong hindi ka iniwan
May mga taong iniilawan ka sa panahon ng kadiliman
Yung tutulungan kang pulutin ang mga bahagi ng sarili mo
Hahabihin kang muli tungo sa bagong umaga mo.
Tumingin ka lang sa likod.
Sa bawat pagkabigo, sa bawat paglisan
May kapatid, may magulang, mga tunay na kaibigan.
Ayos lang umiyak ngayon
Kailangan mo ng panahon
Pero dapat umahon ka bukas
Huwag kang sumisid sa noon.
Huminga ka ng malalim
Ihanda ang iyong damdamin
Dahil may bago kang sarili na dapat kilalanin.
