Σαν Ένα (boyxboy)

Tell me your secrets

Α: Κύριε Λάβ, που ταξιδεύετε και παλι?

Ο Κάρτερ μου χάρισε ενα χαμόγελο υποστήριξης και ξανα γύρισε μπροστά του.

Ι: Με συγχωρείτε κυρία Άνταμς.

Α: Τεεελος πάντων! Συνεχίζουμε...

***

Καθόμουν σε ενα απομακρυσμένο παγκάκι, είκοσι πέντε λεπτά μακριά απο το σπίτι και ενα τέταρτο μακριά απο το σχολείο. Συνήθιζα να το κάνω αυτό τα μεσημέρια μετα το σχόλασμα. Ένιωθα πιο ελεύθερος απο ποτε. Εκέι μπορουσα να σκεφτώ χωρίς να με ακούσει κάποιος. *Και ναι, ξέρω τι σκέφτεσαι εσύ που το διαβάζεις, και σου λέω, γινεται.*

Κ: Επ.

Πετάχτηκα και γύρισα απότομα πισω μου.

Ι: Κάρτερ.

Χαμογέλασα.

Ι: Με κοψοχόλιασες.

Κ: Σορι.

Μου ειπε καθως πηδουσε πανω απο το παγκακι για να βρεθει διπλα μου. Με χτύπησε ρυθμικά στο μπούτι μου και κοιταξε το διαδρομη που εκαναν τα ματια μου απο το κενο στο ποδι μου. Δεν ενιωσα άβολα. Ηταν κατι το τελείως φυσιολογικό που το κάνουν οι φίλοι, σωστα? Ναι. Ωστόσο εγω τα εβλεπα ολα πονηρά πλεον και δεν ξέρω γιατί. Μου χαμογέλασε στραβά.

Κ: Τι σου συμβαίνει?

Ι: Σου ειπα είμαι λιγο άρρωστος...

Κ: Τους τελευταίους μήνες? Πολυ κρατά αυτη η αρρώστια νομίζω.

Ι: Τι εννοείς?

Κ: Πως φέρεσαι πολυ αλοκοτα τελευταία Ίθαν.

Ι: Ο..οχι..

Κ: Συμβαίνει κατι?

Ι: Δεν ξέρω.

Κ: Ξέρεις πως μπορείς να μου λες τα πάντα, έτσι?

Ι: Δεν νομίζω αν μπορώ να στο πω αυτό.

Κ: Εγω νομίζω πως μπορείς.

Ι: Ωραία λοιπόν.

Μου εκανε νόημα να συνεχίσω.

Ι: Είμαι ομοφυλόφιλος.

Τουλάχιστον ειπα την μισή αλήθεια έτσι?

Σοβαρεψε ξαφνικά. Φοβόμουν. Δεν θα άντεχα να μην μου ξανα μιλήσει.

_________________________________________