― two worlds ; park hyungsik [edytowane]

r y c e r z

    tak długo nie wychodziła z domu, że teraz przy ludziach czuje się nieswojo.

    i hyungsik ją zostawia. dosłownie podrzuca jak paczkę na piętro dla vip-ów i ją zostawia. odchodzi szybko. naeun jest jeszcze w stanie zrozumieć trochę z rozmowy, którą prowadzi przez telefon.

obowiązki szefa.

    ktoś ją zauważa. błysk flesza z komórki.

    jakiś okrzyk i kolejny flesz.

    jak oni się tu dostali — myśli sobie, zakładając okulary.

    naeun próbuje się jakoś ukryć, gdzieś uciec. kiepska próba. wpada na grupkę ludzi, których również nie powinno tam być.

    ich gniewne oskarżenia i krzki jej nie gaszą. czuje się nimi jedynie oszołomiona. nie może się ruszyć. słucha tego.

    jak mogła zdradzić własnego męża i to jeszcze przed ślubem?

    jak w ogóle mogła się z kimś takim zadawać?

    nie ma wstydu?

    obwija sobie mężczyzn wokół palca.

    należało jej się.

    żmija.

    znów ta pokuta za wizję, którą umyśliła sobie głupia nastolatka. naeun przestaje czuć do niej sympatię, podobnie jak ludzie teraz do niej.

    flesze oślepiają ją nawet przez okulary.

    krzyki dudią w uszach.

    nie chce tego słuchać, ale musi. przynajmniej póki ktoś się przed nią nie pojawi. obejmuje. ukrywa przed aparatami i zabiera z widoku.

    — z tego, co pamiętam mój ślub odbył się bez zakłóceń, a i nie przypominam sobie, żebym w trakcie podróży poślubnej znalazł w hotelu kogoś innego oprócz pokojówek — mówi hyungsik, patrząc prosto w obiektyw. nawet powieka mu nie drgnie. — a więc byłbym wdzięczny, gdyby plotki ta temat mojej żony, a co za tym idzie i mnie, raz na zawsze się skończyły. naeun bardzo przeżywą tą całą sytuację i nie potrzebujemy więcej zamieszania, niż jest to tego warte. szczególnie, że z tym incydentem nie miała nic wspólnego.

    rycerz w jedwabnym garniturze.

    naeun nie chce mu dziękować. nie uratował jej po raz drugi. nie.

    nie chce być wdzięczna.

    jednak nic nie może poradzić na to, że jest inaczej.

✖️
042021