― two worlds ; park hyungsik [edytowane]

k o m p l i k a c j e

naeun pojawia się niespodziewanie, ale i zwyczajnie. trochę jak grad.

wychodzi z namiotu dla personelu i widzi ją przed sobą

— żółta marynarka zarzucona na ramiona niby od niechcenia, znów te ciemne oklary. przypomina mu gigantyczną muchę. nie da się jej pozbyć.

wszyscy ją obskakują, nadskakują jej, starają się przypodobać, a on zwyczajnie zastanawia się, po co pofatygowała się na plan.

ta jej wystudiowana sztuczność

— jest w niej dobra.

i cholernie denerwująca, bo nie może być od niej gorszy. uśmiechy. delikatne gesty. zdecydowanie rola jego życia, bo gdyby ktoś zajrzał do jego głowy, zobaczyłby, jak bardzo różne od miłości kieruje nim uczucie.

— po co tu przyszłaś? — pyta, gdy zostają sami.

nachyla się ku niemu, szeptem mówi:

— a na co to wygląda? staram się ciebie wspierać. nowa produkcja. do boju, skarbie!

jest prawie tak dobra, jak on. hyungsik ma szczerą ochotę się roześmiać, kiedy entuzjastycznie zaciska pięść. nie ma w tym jednak rozbawienia.

— skoro już skończyłaś, możesz iść. — on również ścisza głos do szeptu.

— sama o tym zdecyduję. poza tym mam wolne popołudnie. jeszcze trochę zostanę. strasznie zaciekawił mnie zakulisowy proces produkcji filmowych. jest wprost fascynujący.

tym razem nie może powstrzymać się od lekkiego skrzywienia.

wie, kto za tym wszystkim stoi.

jego rodzice —

powinien odebrać ten jeden, głupi telefon.

postanawia się tym nie przejmować. ma już ją zostawić, wrócić do pracy, kiedy pojawia się asystent produkcji.

hyungsik czuje, jak kamień spada mu na żołądek, usłyszawszy jego ciężki oddech.

i ten ton głosu.

z dniem dzisiejszym produkcja zostaje wstrzymana. bezterminowo. do prasy wyciekły informacje. pojawiły się zdjęcia, których nikt nie powinien zobaczyć, których widzieć nikt nie miał prawa.

✖️

poprawione 122020