NO MORE SAD DAY'S

[chapter twenty-one]_relief_

[Zhuck POV]

hindi ko namalayang nakarating na pala kami dahil naka-tulog ako dahil sa hilo at pagod.

"Tara na andito na tayo" pang-aaya niya sa akin.

'Were in shanghai'

I think hindi ito ang pinaka malapit na isla pero sila ang naka kita.

Buti hindi sila bumagsak sa Japan sea dahil yung ang deepest sea, at buti hindi sa south china sea dahil yun ang widest sea mahirap mag hanap dun.

"Salamat sa pagpunta mo sa akin dito" nag bow pa ulit ako.

"Okay lang yun, sumama ka na sa akin" may isang itim na limo ang huminto sa harap namin "tara na" pumasok na siya sa loob at ganun rin ako.

-----

Huminto kami sa isang mataas na gusali at yun na yung hospital niya, kilala pala si mr.wang dito na isang mayaman na business man.

"Hindi ko alam kung paano ko babayaran ang kagandah an loob mo Mr. Wang" sabi ko.

"Okay lang yun" mahinahon lang na sabi niya.

Pumasok na kami sa loob at ang ayos ayos sa loob, lahat naka-organized.

"Asan po sila?" Tanong ko kaagad at tumabi pa.

"Ahh yung iba patay na pero meron rin namang iilang naiwan, yung iba critical na at yung iba hinahanap na yung mga kamag-anak nila sa pilipinas" sabi niya at pumasok kami sa room na marami ang pasyente.

'Mukhang andito lahat ng mga pasahero sa bumagsak na eroplano, basta talaga sa taong mahal mo kailangan mong maging detective'

Ang tanong mahal niya rin ba ako?, kung ako ang tatanungin, mahal ko parin siya nung una palang, kaya nung sinabi ni tito ricky na bantayan ko si Cara dahil nasa panganib daw ang buhay ng isa sa kanila ay agad akong bumalik dito sa pilipinas kahit na kasalukuyan palang ang bakasyon ko, kasama ang naging kaibigan ko na dun na si Jeremy,At alam kong nag-eenjoy naman ako.

"Hanapin mo na yung hinahanap mo"

Tinginan ko isa-isa ang mga pasyene na nakahiga at galos na galos na mga nakahiga sa Hospital bed.

"Gusto ko ng umuwi" sigaw ng isang pasyente pero hindi ko makita yun dahil natatakpan ng kurtina.

"Ano ba bitawan niyo nga ako, sabi ng i want to go home" sigaw niya ulit lalapitan ko na sana pero tinakpan ulit yun ng kurtina kaya hindi ko na nakita.

----
(Cara POV)

Nagising ako at napatingin sa isang puting palagid.

'Hindi kaya patay na ako?, wag kang OA Cara, mahirap mamatay ang masamang talahib'

Nalabangon ako at nakita ang kabuuan, marami tao at yung iba may galos kagaya ko.

'I knew it mahirap talaga mamatay ang masamang talahib'

Sa tingin ko malakas na malakas na ako, pero hindi ko pa alam kung asaan ako, at kung ano ba ang nangyari?.

Tinanggal ko at nakasabit sa kamay ko at bumaba sa hospital bed.

May babaeng nurse ang lumapit sa akin, pero hindi ko maintindihan ang sinasabi niya.

'Chinese?'

So it means nasa china ako?

"Ang sabi niya hindi ka pa daw pwedeng humangon dahil gagawan ka pa daw ng ilang test" napatingin ako sa lalaking nag-salita, hindi naman siya katangkadan, at halos matakpan na yung mukha niya dahil sa buhok niya sa harap.

"Pwede ba gusto ko ng umuwi" inis na sabi ko.

'Easy Cara'

"Bakit ayaw mo na ako makasama dito?" Nabigla ako sa sinabi ng lalaki, pero hindi ko naman siya kilala, wala akong matandaan na nakilala ko siya.

Napataas ang isang kilay ko sa sinabi niya.

"PWede ba kung wala kang magandang sasabihin manahimik ka nalang dahil uuwi na ako" tinawag nung lalaki yung nurse na nagsalita kanina at may sinabi ito sa kanya, hindi ko maintindihan ang sinasabi nila.

"Hoy, ikaw anong sinabi mo hah?" Tanong ko sa kanya.

"Wala, nakikipag kwentuhan lang ako" sabi niya at nag pamewang pa.

LUMapit sa akin yung ilang mga nurses at pinahiga nila ako sa bed, sabi ko na nga ba may sinabi tong lalaking to na hindi maganda ehh, uupakan ko na ata, hinawi nila yung kurtina kaya naharangan na ako.

'Shit!'

"Gusto ko ng umuwi!" Sigaw ko pero hindi parin nila ako binibitawan.

"Ano ba bitawan niyo nga ako, sabi ng i want to go home" sigaw ko ulit, hinarangan nila ulit yung harap ng pinto kaya hindi ko na makita yung palagid.

------

Ipagpapatuloy...

Keep reading and please vote...