NO MORE SAD DAY'S

[chapter twenty]_own plan_

(Chan POV)

Hindi ko man pinagtuunan nang pansin ang sinabi ni jenna na na-accidente si Cara ay labis rin ang pag-aalala ko,para kay Cara.

May pinagsamahan rin kami dahil best friend ko siya.

Nung mga bata pa kami ganyan na talaga si cara may pagkamaangas, minsan napapa-away yan pero siya palaging nananalo, iiyak yung mga nakaka-away niya, kaya palagi siyang pinapagalitan, masaya ang mag karoon ng kaibigan na kagaya ni Cara ewan ko ba kung bakit naging mag kalapit yang kapatid ko at si Cara, pag nasa eskwelahan kami tatabi lahat ng lalaki at ako naman nasa likod niya lang, palaging naka chin-up at pang gangster ang dating.

'And i so lucky to have Cara'

-----

(Zhuck POV)

Pinulot ko ang ilang pieces ng mga salamin na nabasag sa sahig.

"Pasyensya na hindi ko intensyon mangi-alam" walang emosyon na tumingin si Chard sa akin dahil sa sinabi ko.

"Nahanap na daw ang ilang sa mga gamit ni Cara, pero-" napatigil siya at kita ko ang namumuong mga luha niya sa gilid ng mga mata niya.

'Mga lalaki talaga kala nila ikababakla nila kapag umiyak'

"Pero hindi pa nahahanap si Cara" akala ko relief na, di bale ng mawala ang gamit niya kaysa siya.

Napahilamos ako sa mukha ko.

'Saan ko ba mahahanp yun?, kung papunta silang korea, at nung bumagsak yung sinasakyan nilang eroplano one hour ago ang nakalipas, maaring sa east china sea sila bumagsak, got it!'

Ngayon ang naiisip ko lang na paraan ay ako nalang pupunta mag-isa at wala akong balak na sabihin ang plano sa kanila, kasi mas magulo kapag marami.

Lumabas agad ako ng bahay nila Chard at sumakay sa kotse ko.

Now all i gonna do is find Cara on my own.

Ang nakalimutan ko ay hindi ako pwedeng bumyahe dahil may bagyo, hindi pwede mag eroplano, mag barko, at wala akong magawa, may plano nga ako, hindi ko naman alam kung paano makaka-alis dito.

Halos hindi ako maka-isip kung ano bang pwede kong gawin, parang na block minded ako.

"Anak ko!" Sigaw ng isang may edad na babae sa anak niyang nakahilata na.

Nahanap na nga nila ang mga mahal nila sa buhay kaso hindi na humihinga, wala naman akong mapagtanungan na mga ilang pasahero na naka survive sa accidente.

"Mahal na mahal kita!" Humagulgol na sa iyak yung babae, bakit ganun sila?, nung mga buhay pa yung tao hindi nila masabi ng deretsyo sa kanila, pero kapag patay na saka nila na sasabihin na 'mahal kita' , 'ma-mimiss kita', tapos saka lang sila magsisi sa mga nagawa nilang kasalanan sa kanila, bakit hindi ba nila kayang gawin yung nung buhay pa sila?.

Napatingin ako sa isang doctor na parang chinese at may kausap na staff ng airline.

Para naman akong naka-silay ng pag-asa, na makikita ko na siya.

Lumapit ako sa chinese na doctor nung tapos na silang mag-usap.

"Hello, can i ask?" Nag bow pa ako para gumalang at ganun rin siya.

"Yeah sure" sabi niya.

"marami po bang mga passenger ng eroplanong bumagsak ang dinala sa hospital niyo?" Agad na tanong ko.

"Marami silang idinala duon"

"How did you get here?" Tanong ko.

"by my private plane" sagot niya.

"Can i come with you?, i will pay you" sabi niya sumama nalang daw ako kahit wag ko na siyang bayaran "thank you Mr.-"

"Mr. Wang" kinuha niya ang isang wine at binuksan yun.

"Thank you Mr.Wang, your such a good person" napangiti siya sa sinabi ko.

"I just want to help" ininom niya yung isang basong may maliit na may lamang alak.

-----

(Jayvee POV)

Sakal na sakal na ako hindi ko alam ang gagawin ko, wala akong magawa.

Walang kami pero ang gusto ko maging kami, napaka torpe ko kasi hindi ko masabi sa kanya ang tunay na nararamdaman ko, gusto kong saksakin ang puso kung bakit ba ganito, nasaktan ko na siya kaya hindi na niya ako paniniwalaan dahil two weeks from now, ikakasal na ako.

'Hindi ko hahayaang matuloy ang gusto ng mga magulang ko para sa pansariling kagustuhan lamang nila, hindi ko na hahayaan'

------

Ipagpapatuloy.

A/n
Five chapter to go guys, i hope you reading my work

Keep reading and please vote...