I Hate You | I Love You

BÖLÜM 7

Medya sizi oppacılığa yönlendirebilir. Dikkat! şlkjhghjklş

Taekooklu okumalar ❤

_____________

" Sizinkiler bizdeymiş. Ve bizi oraya çağırdılar. Şimdi de oraya gidiyoruz. " dedi dişlerinin arasından.

Neden bu kadar sinirlendiğini bilmiyordum ama kesinlikle babası bir şey söylemişti. Ve bu her neyse jungkook gerçekten oldukça sinirli duruyordu ki hemen ardından mırıltı şekilde söylediği ve beni şoka uğratan sözler kulağıma dolmuştu.

" Birde bu şerefsizle uğraşacağız desene.."

_________________

Son söylediği şeyle hala yüzüne şaşkınlıkla bakıyordum.

Tamam. Babası gerçekten jungkooka zor zamanlar yaşatmıştı. Jungkook küçüklükten bu yana o kadar umursamazdı ki babasının en ufak bir lafına ağlaması babası hakkında ne kadar hassas olduğunu gösterirdi. Babasına her zaman kırgındı. Ona karşı her zaman öfke doluydu ama asla hakaret ettiğini görmemiştim. Ta ki şimdiye kadar.

" Az önce babana hakaret ettin farkında mısın?" diye şaşkınlık dolu sesimle konuştuğumda kısaca bana bakıp tekrar önüne döndü.

" Farkındayım. Ve o adam bu sözlerimi hak ediyor. " deyip gaza yüklenmişti. Bende emniyet kemerimi takıp konuştum.

" Ne oldu? Sana yine bir şey mi söyledi?" dedim eskisi gibi anlatmasını umarak.

Önceden sürekli konuşur dertleşirdik. Mutsuz olduğunda - ki bu genelde babası yüzünden oluyordu.- Hep yanıma gelirdi. Ağlardı ve sonra susardı. Sonra da onu güldürene kadar peşini rahat bırakmazdım. Değişmeye başladığından beri benimle konuşmaz oldu. Bazen üzgün olduğunu gördüğümde konuşmak istesem de tersleyip atardı. Şuan ise.. Hala ondan bir cevap bekliyordum.

Sessiz kaldı. Bir şey demedi uzunca bir süre. Bakışları da dalgındı. Gerçekten üzgün duruyordu. Babasını sevdiğini biliyorum ama aynı zamanda ona kırgındı da. Bunu gözlerinde görebiliyordum.

" O adam.. Benim elimi kolumu bağlıyor tae. Kolumu kanadımı kesiyor. Ve ben hiç bir şey yapamıyorum.." dedi üzgün bir sesle.

Sözlerinden bir şey anlayamamıştım ama yine ona sıkıntılar verdiğini biliyordum. Daha fazla konuşmasını bekledim bir süre. Ama olmamıştı. Sessiz kalmıştı. Ne diyeceğimi bilemeyerek dursam da konuştum hemen.

" Güçlü birisi olduğunu biliyorum. Bunu sende biliyorsun. O yüzden o adam babanda olsa sana her ne yapıyorsa karşısında güçlü bir şekilde dur. Mutluluk her varlığın tatmayı hak ettiği bir duygu. Kimse bunu ellerinden alamaz.." dedim ona bakarak.

O da sözlerimle beraber bana bakmıştı. Saniyelik bir bakışmaydı ama ömürlük duygular sığdırmıştı içine. En çokta minnet duygusuydu.. 

Ve biz onunla ne olursak olalım birer iyi arkadaştık da. Ne durumda olursak olalım her zaman sıkıntılarımız dinlemiştik. Tabi değişene kadardı bunlar. O canımı yakarak ve benden uzaklaşarak en yakın arkadaşımı da ellerimden almıştı. Ama ben değişmedim ve hala o benim en yakın arkadaşımdı.  

" Sence ona karşı durabilir miyim? Sence.." deyip gözlerimin içine baktı tekrar.

" Ellerinde tuttuğu mutluluğumu.. alabilir miyim?"

Ses tonu sanki ben ne dersem diyeyim inanacak gibiydi. İnanmaya ve umuda ihtiyacı varmış gibiydi.

Babasının onun ne konuda sıktığını bilmiyorum. Sormaya kalksam muhtemelen söylemezde. Ama.. Onu bu hale düşürecek kötü bir şey yapmış olmalıydı.