Gerçek Hayata Merhaba

Tehlikeli Buluşma

Bruno'dan...
Antonella'ya buluşma teklif etmemin üstünden 2 gün geçmişti ama hala ona ne zaman buluşacağımızla ilgili bir mesaj atmamıştım. Bir an önce buluşmayı ayarlamam gerekiyordu. Bu buluşma bizim için bir dönüm noktası olabilirdi. Öyle bir şey yapacaktım ki bir daha benden kopamayacaktı. Biliyorum,bu düşündüklerimi birine anlatsam o kişi muhtemelen deli olduğumu düşünürdü. Ama bunları sırf Antonella'ya olan aşkımdan yapıyorum. Okula ilk geldiğim gün onu piyano çalarken görmem,ona kendimi hatırlatmama rağmen beni tanımayışı,sanki tüm yaşadıklarımız hiç yaşanmamış gibi Gonzalo'yla karşımda cilveleşmesi... Bunlar içimde öyle büyük yaralar açmıştı ki ancak Antonella'yla bir an olsun yakınlaşabilirsem yaralarım hafiflerdi. O sabah yine binbir kabus görerek uyandım. Bu kabuslarımın arasında Antonella ile Gonzalo'nun evlenmesi,çocuklarının olması ve hatta başka bir ülkeye taşınması vardı. Tanrım! Ben her gün bu kabusları görmek zorunda mıyım? Zaten hayatım yeterince sıkıntılıyken uykumda da huzur bulamıyorum. Yataktan ter içinde fırladığım gibi hemen yanı başımdaki sürahiye uzandım. Koca bir bardak su doldurup bir dikişle suyu bitirdim. O sırada telefonuma bildirimler gelmeye başlamıştı. Bildirimlerin hepsi Guido'ya aitti. 25 kere aramış,10 kere de mesaj atmıştı.

"Ee tabii dün gece barda o kadar içkiden sonra bilincimi kaybettiğimden dolayı telefonum cebimde kalmıştı. Barın deri koltuklarından birinde sızıp kaldığım için Guido'nun bildirimlerinin hiçbirini görememiştim. İşte şimdi tam zamanı Guido!"diye düşündüm.

Telefonu açmamla birlikte Guido'nun hoparlöre bağırması bir oldu;

"Abicim nerelerdesin sen? Dün geceden beri seni arıyorum. Biraz daha geri dönüş yapmasaydın gazeteye kayıp ilanı verecektim!"

Tipik Guido diye düşündüm.

"Özür dilerim Guido. Dün gece baya kötüydüm. Bara gidip biraz içersem kendime gelirim diye düşündüm. Ama içkiyi fazla kaçırınca barın koltuğunda sızıp kalmışım. Barmen de telefonuma dokunmamış haliyle. Şimdi kendime gelebildim."

Telefonda bir sessizlik oluşmuştu. Muhtemelen Guido bana ne söyleyeceğini düşünüyordu. Haklıydı da. Tam bir deli gibi davranıyorum söz konusu Antonella olunca. Uzun süren sessizlikten sonra nihayet Guido konuşmaya başlamıştı.

"Abicim artık bu kadar kendine eziyet etmesen mi? Daha da kötüye gideceksin diye korkuyorum. Biliyorum bana kızacaksın ama sen bu Antonella'yı saplantı haline getirmişsin. Onu Gonzalo'yla gördükçe kıskançlığından için içini yiyor. Çareyi de gidip içmekle buluyorsun. Anla artık! İçmekle hiçbir şey düzelmeyecek! Antonella sana gelmeyecek! Gidip o Gonzalo'yla çıkmaya devam edecek! Sen de onları görüp üzüleceksin. Ya sen daha 17 yaşındasın. Sana Antonella'dan başka kız mı yok?"

Guido'nun yine boş boş konuştuğunu hissediyordum. Sanki bu söylediklerinden sonra Antonella'dan vazgeçecektim. Aksine daha da çok bağlanmıştım ona. Bu yüzden en sinirli sesimle Guido'ya karşılık vermeye başladım.

"Kardeşim kusura bakma ama söylediğin ya da söyleyeceğin hiçbir şey beni Antonella'dan vazgeçiremeyecek. Onu tahmin edemeyeceğin kadar çok seviyorum ve onun da beni sevdiğini biliyorum. Sadece Gonzalo'yla takılarak hedef şaşırtmaya çalışıyor. Aksine bana ona aşık olduğunu ispatlamaya çalışıyor. Ama ben bu oyunu bozacağım. Ona buluşma teklif ettim ve bunu kabul etti. O buluşmada öyle şeyler yapacağım ki artık bana karşı koyamayacak."

"Bruno,beni korkutuyorsun. Ne yapacaksın? Sakın yanlış birşey yapıp kızı kendinden soğutma!"

"Merak etme sen. Düşündüğün gibi birşey yapmayacağım elbette. Çok güzel olacak emin ol. Sen sadece benden haber bekle yeter."