Vkook♡

12.

-Tae-Hyung pov-

Nadat ik mijn ogen weer open kon doen, gebeurde alles nogal snel voor mijn gevoel. Hoseok kwam al terug en trok me tegen hem aan. Hij vertelde me hoe erg hij zich zorgen had gemaakt. Terwijl hij zo bij me zat zag ik Jungkook stilletjes de kamer verlaten.

Dat is wat nu de situatie is.

Ik lig met Hoseok op mijn bed te knuffelen terwijl ik geen idee heb waar Jungkook heen is. Ik voel me wel schuldig aangezien hij me heeft geholpen. Hij is ook de eerste persoon die mij oprecht heel erg heeft laten blozen. In mijn relatie met Hoseok was ik meestal de persoon die hém liet blozen.

Ik weet zeker dat ik Jungkook nog een keer ga bedanken voor zijn hulp, maar waarneer en hoe moet ik nog even overna denken. Hoseok ligt opgerold als een katje tegen me aan zoals altijd en Jin ijsbeert door de kamer en mompeld dingen zoals: 'te veel stress' 'te weinig slaap' 'te weinig eten' 'te weinig aandacht' en dat soort dingen. Hij vraagt zich simpel weg gewoon af waarom ik zo random ben flauwgevallen. Ik tel even alles bij elkaar op en kan zo we een aantal redenen bedenken waarom ik ben flauwgevallen. Die zijn alleen niet op 1 hand te tellen...

Ik besluit om op te staan wat er voor zorgt dat Hoseok gelijk mijn hand vast grijpt.

"Pas op Tae! Straks val je weer om!" Zegt hij gelijk.

Ik glimlach als antwoord en pak me vast aan de rand van mijn bed. Ik sta langzaam op en blijf even staan voor ik verder loop.

"Het gaat prima Hobi" antwoord ik snel om Hoseok gerust te stellen.

Hij staat op om me te ondersteunen tot de deur open gaat en Namjoon in de deur opening staat.

"Wie van jullie heeft Jungkook aan het huilen gemaakt?" Vraagt hij met een scherpe boze blik.

Ik kijk Hoseok en Jin aan tot ik zie dat iedereen mijn kant op kijkt.

"Waarom zou ik het zijn! Jungkook is geweldig! Ik zou hem nooit aan het huilen maken!" Protesteer ik.

Ik zie Hoseok met zijn ogen rollen wat hem een waarschuwende blik van Jin oplevert.

"Ik ga wel met hem praten" antwoord ik snel waarna ik richting de deur loop. Ik voel de ogen van Hoseok in mijn rug steken, maar ik negeer dat.

Hij kan me niet claimen zoals hij eerder altijd deed! Het is nog steeds uit dus ik ben niemands eigendom!

Ik verlaat de kamer en loop richting de danszaal. Ik leg mijn oor op de deur, maar hoor niks. Ik besluit verder te lopen richting de keuken en open de deur. Ik zie tot mijn grote schrik dat Jungkook met een klein mesje in zijn hand naar zijn arm staart.

"Kookie" fluister ik waarna hij van schrik het mesje laat vallen en me met grote ogen aankijkt.
"Was je serieus van plan om..."

Ik maak mijn zin niet af door de de blik van Jungkook.

Wat ik zie in zijn ogen is pijn, verdriet en vooral angst. Pure angst.

"Z-eg niks t-tegen J-Jin alsjeblieft" stottert hij.

"Ik zeg niks. Als jij tenminste beloofd om nooit van je hele leven een mes in je lichaam te zetten" zeg ik zacht.

Hij knikt waarna ik een traan over zijn wang zie gaan. Ik loop langzaam naar hem toe en pak zijn handen.

"Komt dit allemaal door mij?" Vraag ik twijfelend en bang.

"Nee" antwoord hij naar de grond kijkend.

Ik laat 1 hand los en til zijn kin omhoog.

"Wij gaan nu samen naar het park. Als we daar zijn ga jij me precies vertellen wat er aan hand is en met wie dat te maken heeft" zeg ik langzaam.